چاپ

خوزستان آنلاین - اهواز - نشریه خبری اقتصاد بومی روز شنبه در تازه ترین شماره خود مطلبی با عنوان "در شهرداری اهواز جای امید خالی است! "را به قلم غلامرضا فروغی نیا سردبیر این نشریه منتشر کرد.
در روزهای گذشته محمد جعفر فلسفی رییس شورای اسلامی شهر اهواز گفت و گویی با رسانه ها داشت که مطالبی چند در خصوص وضعیت شهرداری کلانشهر اهواز بیان داشت که در جای خودش حاوی دقت لازم خواهد بود.
وی در این گفتگو به برخی از نکات اشاره نمود که گزیده ای از آن چنین است:
فلسفی در خصوص سرمایه گذاری در پروژهای شهرداری گفت:20 بسته فرهنگی برای بحث سرمایه گذاری تعریف و ظرفیت های کلانشهر اهواز نیز شناسایی شده است…..گرفتن وام و استفاده از اوراق مشارکت هم نیازمند وجود منابع برای بازپرداخت است، باید دید آیا ظرفیت شهرداری به گونه ای است که زیر بار تعهدات مالی برود یا خیر…..
وی در بخشی دیگر درخصوص پروژه قطار شهری اهواز تصریح کرد: به گفته شهردار برای تکمیل فاز نخست خط اول این پروژه ظرف مدت 18 ماه، حدود 6هزار میلیارد ریال اعتبار لازم است…..باید خط اول پروژه متروی قطار شهری اهواز تکمیل شود در غیر این صورت تمام هزینه ها و خدمات انجام شده مستهلک می شوند…..در سایر کلانشهرها از جمله تهران از ظرفیت بانک شهر استفاده کرده و پروژه قطار شهری را تکمیل کرده اند اما شهرداری اهواز سهمی ناچیز از این بانک را دارد و عملا استفاده از ظرفیت های آن ممکن نیست….
تمام تلاش ما اینست که این پروژه متوقف نشود اما پیمانکار این پروژه ادعا کرده یک هزار و 800 میلیون ریال طلب دارد و خواستار تعیین تکلیف است…..تکمیل پروژه قطار شهری اهواز 40 هزار میلیارد ریال اعتبار نیاز دارد که تامین این مقدار نیز در توان ما نیست مگر انکه دولت وارد عمل شود……شهر اهواز به دلیل صنعتی بودن، تبعات آثار پس از جنگ، ایجاد طرح های توسعه نیشکر و مهاجر پذیر بودن در عین مهاجر فرستی دچار توسعه نامتوازن شده است.
وی یادآور شد: در طول مقطعی توجهات به هسته مرکزی شهر و ساماندهی آن معطوف بود که بی توجهی به حواشی شهر را در پی داشت.
رییس شورای شهر اهواز با بیان اینکه تک هسته ای و طولی بودن شهر اهواز یکی از چالش های آن است گفت: توجه به نقاط کم برخوردار و توسعه متوازن نیازمند مدیریت قوی و منابع مالی بسیاری دارد.
سال هاست که دنبال حل مشکلات مناطقی مثل کوی مهدیس و منبع آب هستیم اما همچنان چالش هایی وجود دارد.
اینکه وضعیت شهرداری در مورد پروژه قطار شهری که یک پروژه مورد استفاده اقشار کم درآمد و فقیر جامعه است به گونه ای شده که امکان سرمایه گذاری را به حداقل رسانده مبین این است که کف گیر دستگاه شهرداری به ته دیگ رسیده و بودجه ای برای آن نداشته و دستهای خود را به علامت تسلیم بالابرده است.
ظاهرا هیچ بانکی هم با توجه به فساد نهادینه شده در این دستگاه اعتماد به شهرداری اهواز ندارد که در این پروژه سهیم شده و یا وام بدهد.
احتمالا مردم هم از انتشار اوراق مشارکت استقبال نخواهند نمود چون به نظام شهرداری اهواز در بازگشت سرمایه خویش چندان اعتمادی ندارند و هیچ بانکی هم تضمین چنین اوراق مشارکتی را برعهده نمی گیرد!
اما در اینجا سوال مورد نظر این است که آیا شورا و شهردار با بسته های فرهنگی به سمت اعتمادسازی برای سرمایه گذاری پیش می روند؟
اگر اینچنین است که باید گفت این رویکرد نوعی ساده سازی مقوله های مهم اقتصادی است که در نهایت هم عایدی به بار نخواهد آورد و لاجرم هم دستتان به سمت دولت دراز خواهد شد در غیر این صورت هم به قول ریاست شورای شهر استهلاک سرمایه گذاری از اساس پروژه را خواهد خورد و هیچ نشانی از متروی اهواز دیده نمی شود!
رییس محترم شورا طولی بودن شهر اهواز را یکی از چالشهای این کلانشهر دانسته است که دیدگاهی کاملا صحیح است.
اما سوال این است که اگر این چالش یکی از مشکلات مدیریت شهری و بالارفتن قیمت تمام شده خدمات است چرا هم اکنون شهرداری اهواز با راه اندازی تعاونی جدید کارکنان شهرداری در منطقه کیانشهر، به تحریک و توسعه ارضی اهواز دامن زده و بجای عمودی نمودن خدمات باز هم به مساحت زمینی شهر می پردازد؟
آیا چنین تناقضی در دیدگاه رییس شورا و اقدام جناب شهردار در انتقال ساختمان منطقه 2 شهرداری به آخرین نقطه شمالی شهر نوعی تشدید طولی شدن شهر اهواز را که هم اینک سومین شهر پهن شده کشور است، را در بر ندارد؟
اشاره رییس شورای شهر و مقایسه توجه بیشتر به مرکز شهر اهواز که باعث عدم توجه به نقاط دیگر شده مبحثی است که با بیان نمونه و مقایسه منطقه به منطقه می تواند مورد بررسی جدی تر قرار گیرد اما ریخت فعلی مرکز شهر اهواز خلاف این نظر را نشان می دهد.
حداقل در نقاطی مثل خیابان های طالقانی، 24 متری، 30 متری و نهج البلاغه و عامری و خرمکوشک و….که سالهای زیادی از طرح تعریض بلاتکلیف آنها مانده، مبین این است که نظام شهرداری اساسا از برنامه ریزی و دستورکارهای تقویمی سالهاست فاصله گرفته و گرفتار روزمرگی شده و احتمال تحولی در مرکز شهر و رها شدن از فرسودگی خبری نخواهد بود.
از این جهت امیدی هم به حل مشکلات مناطقی مثل حصیرآباد و منبع آب کمتر به ذهن متبادر می شود.