بزرگنمايي:

پیام خوزستان - ایسکا نیوز / موزه سینما در ادامه انتشار سلسله گفتگوهای تاریخ شفاهی خود همزمان با زادروز «نظام الدین کیایی» صدابردار پیشکسوت سینما بخش‌هایی از گفت‌وگوی این هنرمند را منتشر کرده است.
 نظام‌الدین کیایی در گفت‌وگو با مجید اسماعیلی مدیرعامل موزه سینما گفت: من در سال 1322 در تهران متولد شدم و به گونه‌ای رشد کردم که پیش از سال‌های دبیرستان با سینمای ایران آشنا بودم و خانواده‌هایی را می‌شناختم که از جمله سینماداران و تهیه‌کننده‌های مطرح سینمای ایران بودند.
پدر من با وجود اینکه فردی مذهبی بود اما علاقه زیادی به سینما داشت و با دوستان خود همواره به تماشای فیلم‌ها در سینماها می‌نشست.
کیایی با بیان اینکه زمانی که شش سال داشتم پدرش او را با خود به سینما می برد: خاطرنشان کرد: اولین فیلمی که در سینما دیدیم «میلیونر» نام داشت و بازیگر خانم آن فیلم زنده یاد شهلا ریاحی بود که متاسفانه از میان ما رفته است، او همسایه ما بود و این موضوع بسیار برای من جالب به نظر می‌رسید. زیرا ابعاد واقعی او با آنچه روی پرده دیده می‌شد بسیار متفاوت بود و این موضوع دارای نوعی خاصیت جادویی برای من بود. به همین دلیل پس از تماشای این فیلم تا مدت‌ها مقابل خانه او می‌ایستادم تا بلکه بتوانم او را ببینم.
 بعدها به این نتیجه رسیدم که سینما مقوله‌ای مهم است و بدون عمق نگاه نمی‌توان به آن نزدیک شد. سینما یک هنر شخصی نیست بلکه امری گروهی محسوب می‌شود. برای مثال در امر صدابرداری باید این فرآیند به گونه‌ای صورت بگیرد که در نهایت اوامر و خواسته‌های کارگردان و فیلمبردار به ثمر بنشیند. بنابراین نیاز است که یک صدابردار با حوزه‌های کارگردانی، فیلمبرداری، نور، پرسپکتیو و... آشنا باشد.
کیایی با بیان اینکه بهترین صدا در سینما سکوت است، افزود: اگر صدابرداری موفق به ضبط صدای سکوت شود، می‌تواند ادعا کند که صدابردار خوبی است. صدا زمانی شنیده می‌شود که سکوت شکسته شود.

این صدابردار پیشکسوت گفت: زمانی که وارد سینمای ایران شدم، آشنایی من با علی عباسی که معتبرترین تهیه‌کننده سینمای ایران بود، نقطه عطف به شمار می‌رود. من به همراه یکی از دوستانم که با عباسی درباره اکران فیلمش قرار ملاقات داشت، راهی دفتر او شدم. عباسی از من خواست که ظهر فردای آن روز به دیدنش بروم. او به من پیشنهاد کرد که به عنوان نماینده‌اش در صحنه فیلمبرداری فیلم «هنگامه» به کارگردانی ساموئل خاچیکیان حضور داشته باشم.
 هنگامی که کار شروع شد خاچیکیان از من خواست که به عنوان دستیار او نیز فعالیت کنم. همان زمان رفاقتی ویژه میان من و خاچیکیان به وجود آمد.
کیایی با ذکر خاطره‌ای از فیلم «دونده» گفت: امیر نادری فیلم «دونده» را پیش از انقلاب ساخته بود اما چون نتوانسته بودند صدای آن را ضبط کنند، این موضوع به مذاق فیلمساز خوش نیامده و فیلم نیمه کاره رها شده بود. نام اولیه فیلم، «برنده» بود و از من خواست آن فیلم را با نام جدید مقابل دوربین ببریم. وجود صدا در آن اثر باعث شد که روحی تازه در نادری دمیده شود.
وی در پایان خطاب به جوانان بیان داشت: جوانان امروز آینده‌ساز سینمای ایران هستند آنها متوجه ایراد هر کار می‌شود و به دنبال پیدا کردن درونیات شخصی خود، فیلم‌هایی را مقابل دوربین می‌روند.