بزرگنمايي:
پیام خوزستان - کوچک، مرگبار و مخفی. اینها ویژگی های دبلیو54، کوچک ترین سر جنگی هسته ای تاریخ آمریکا، بودند که در برنامه مهمات تخریب اتمی ویژه به کار گرفته شد.
مهمات تخریب اتمی ویژه (The Special Atomic Demolition Munition) یک برنامه تسلیحات هسته ای مخفی بود که توسط نیروی دریایی آمریکا در اواسط تا اواخر دهه 1960 توسعه یافت.
این برنامه از سر جنگی هسته ای دبلیو54 (W54) استفاده می کرد که در یک محفظه اچ-912 (H-912) حمل و توسط نیروهای عملیات ویژه مستقر می شد.
یک تیم دو نفره مسئول قرار دادن بمب در هدف تعیین شده، تنظیم تایمر و سپس فرار سریع بود.
استخراج آنها توسط زیردریایی یا شناور تندرو انجام می شد که یک خروج سریع و محتاطانه را فراهم می کرد.
بمب هسته ای با قابلیت حمل در یک کیف
دبلیو54، همچنین به عنوان مارک 54 یا بی54 شناخته می شود، یک سر جنگی هسته ای تاکتیکی بود که در اواخر دهه 1950 توسعه یافت.
این سرجنگی از نظر وزن و قدرت انفجاری به عنوان کوچک ترین سلاح هسته ای که تاکنون توسط آمریکا به کار گرفته شده است، شناخته می شود.
طراحی فشرده آن شامل یک چاشنی انفجاری پلوتونیوم-239 بود و اصلاحات مختلف آن، بازدهی بین 10 تا 1000 تن تی ان تی (42 تا 4184 گیگاژول) را امکان پذیر می کرد.
این سر جنگی دو کاربرد اصلی داشت. یک نوع آن در موشک هوا به هوای ایم-26 فالکون و سلاح بدون لگد دیوی کراکت ادغام شد، در حالی که نوع دیگر به طور خاص برای استفاده در سیستم مهمات تخریب اتمی ویژه طراحی شده بود.
هر نسخه با اصلاحات متعددی برای سناریوهای مختلف نظامی طراحی شده بود.
مدل های مختلف
با تمرکز بر نسخه قابل حمل توسط انسان، توسعه در ژوئن 1960 آغاز شد و منجر به تولید یک مدل موقت به نام مارک 54 ماد 0 (بعداً بی54-0 نامیده شد) در آوریل 1963 شد.
یک نسخه اصلاح شده، بی54 ماد 1، در آگوست 1964 تولید شد. این سلاح دارای قطر 305 میلی متر، طول 457 میلی متر و وزن 26.5 کیلوگرم بود.
این سلاح مجهز به سر جنگی، سیستم فیوز و انفجار با تایمر مکانیکی، مجموعه افنجار فروالکتریک و محفظه مهر و موم شده بود.
بدنه با استفاده از ریخته گری آلومینیوم و فایبرگلاس قالب گیری شده ساخته شد و عایق فوم-لاستیک بین سر جنگی و محفظه آن قرار داشت.
برای تسهیل عملیات شبانه، از رنگ تریتیوم-فسفر برای روشن کردن صفحه شماره گیر استفاده شد. افزون بر این، یک محفظه تخصصی برای استقرار زیر آب، همراه با کنترل های خارجی، ارائه شد.
تولید بی54 ماد 2 در ژوئن 1965 آغاز شد. در حالی که ابعاد آن مشابه نسخه های قبلی بود، پیشرفت هایی در طراحی داشت و وزن آن کمی بیشتر برابر با 32 کیلوگرم بود.
کاربرد بمب هسته ای کوچک
دفترچه های راهنمای استفاده از مهمات تخریب اتمی (Atomic Demolition Munition) استفاده دفاعی از این سلاح ها را برای عملیات مهندسی رزمی تشریح می کنند.
این اسناد اهداف بالقوه را مشخص می کنند که از آن جمله می توان به پل ها، سدها، کانال ها، تونل ها، فرودگاه ها، محوطه های راه آهن، بنادر، کارخانه های صنعتی و تأسیسات برق اشاره کرد.
برای اطمینان از استقرار مناسب، جداول گسترده ای برای کمک به تعیین بازدهی مناسب برای هر هدف ارائه شد.
این محاسبات عواملی مانند عمق دفن، اثرات ریزش هسته ای و حداقل فاصله ایمن بین پرسنل و انفجارهای مجاور را در نظر می گرفت.
در 27 دسامبر 2018، گرین بی پرس-گزت مصاحبه ای با مارک بنتلی، یک کهنه سرباز که در برنامه مهمات تخریب اتمی ویژه آموزش دیده بود، منتشر کرد.
او و دیگر کارآموزان مسئول استقرار و منفجر کردن دستی این بمب ها بودند.
بنابر این گزارش، سربازان درگیر در این برنامه می دانستند که مأموریت های آنها عملاً انتحاری بود، یا به این دلیل که فرار از شعاع انفجار به موقع غیرواقعی بود یا به این دلیل که موظف بودند محل را تا زمان انفجار ایمن کنند.
با این حال، دفترچه های راهنمای استفاده از مهمات تخریب اتمی یک روش عقب نشینی برنامه ریزی شده را برای تیم انفجار و نگهبانان آنها شرح می دهند. پس از استقرار بمب، امنیت به اقدامات دفاعی غیرفعال و فعال متکی بود.
اقدامات غیرفعال شامل اختفا، استتار و فریب بود، در حالی که اقدامات فعال شامل تله های انفجاری، موانعی مانند سیم خاردار و مین های زمینی و آتش توپخانه دوربرد برای جلوگیری از دخالت دشمن بود.
افزون بر این، برنامه مهمات تخریب اتمی ویژه مجهز به سیستم کنترل از راه دور سیمی میدانی (Field Wire Remote Control System) بود که به اپراتورها اجازه می داد دستورات ضامن/مسلح کردن و انفجار را از طریق اتصال سیمی ارسال کنند و فعال سازی ایمن سلاح از راه دور را فراهم کند.
سر جنگی دبلیو54 و سیستم تسلیحاتی دیوی کراکت
هنگامی که در نقش دیوی کراکت مستقر شد، این سلاح دارای دو سیستم فیوز متمایز بود: یک فیوز مبتنی بر رادار که برای انفجار هوایی 12 متری طراحی شده بود و یک فیوز مبتنی بر ظرفیت برای انفجار هوایی 0.61 متری.
این تنظیمات حالت های انفجار هوایی بالا و پایین را امکان پذیر می کرد و کارایی سلاح را در شرایط مختلف میدان جنگ بهینه می کرد. این بمب حاوی 12 کیلوگرم مواد منفجره قوی بود.
گزارش های متناقضی در مورد بازدهی انفجاری مدل های مختلف سر جنگی دبلیو54 وجود دارند.
برخی منابع تخمین می زنند که نسخه ماد 0 بازدهی 250 تن تی ان تی (1000 گیگاژول) داشته است، در حالی که بازدهی ماد 2 بین 10 تا 20 تن تی ان تی (42 تا 84 گیگاژول) رتبه بندی شده بود.
سوابق رسمی بازدهی 20 تن تی ان تی (84 گیگاژول) را هنگامی که سر جنگی در گلوله اکس ام388 برای سیستم تسلیحاتی دیوی کراکت استفاده می شد، مشخص کرده اند.
سیستم های تسلیحاتی ام28 و ام29 دیوی کراکت، توپ های بدون لگد هسته ای تاکتیکی با لوله صاف بودند که برای شلیک پرتابه هسته ای ام388، مجهز به سر جنگی دبلیو54، توسعه یافتند.
این سلاح ها توسط آمریکا در طول جنگ سرد به عنوان بخشی از یک راهبرد گسترده تر برای ارائه قابلیت هسته ای متحرک در سطح میدان نبرد به کار گرفته شدند.
