بزرگنمايي:

پیام خوزستان - به گزارش در تاریخ مبارزات ملت‌ها، گاهی یک جمله کوتاه از زبان یک دیپلمات، قدرت و معنایی برابر با شکست در یک نبرد میدانی دارد. سخنان اخیر مجتبی امانی، سفیر جمهوری اسلامی ایران در بیروت، که مسئله‌ی خلع سلاح حزب‌الله را "امری داخلی در لبنان" دانست و تصریح کرد که "جمهوری اسلامی ایران در آن دخالت نمی‌کند"، از جمله همان جملاتی است که در ظاهر، لحن متعارف دیپلماتیک دارد، اما در بطن خود حامل پالس‌های خطرناک به محور مقاومت، مردم لبنان، ملت ایران و دشمنان انقلاب اسلامی است.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
چه بسا اگر این موضع‌گیری از زبان یک تحلیل‌گر یا روزنامه‌نگار مطرح می‌شد، می‌توانست محل نقد یا اصلاح باشد. اما وقتی از سوی عالی‌ترین مقام رسمی جمهوری اسلامی در کشوری، چون لبنان صادر می‌شود، نه‌فقط «سیاست» بلکه «راهبرد» تلقی می‌گردد. اینجاست که تحلیل و نقد این سخنان، نه یک دغدغه شخصی بلکه یک وظیفه گفتمانی و انقلابی می‌شود.
1. حمایت از مقاومت؛ نه تاکتیک، که اصول راهبردی جمهوری اسلامی است
جمهوری اسلامی ایران از ابتدای انقلاب اسلامی، جایگاه خود را در معادلات جهانی نه‌بر اساس ملاحظات صرف ملی، بلکه بر پایه گفتمان «امت واحده اسلامی» تعریف کرده است. در این گفتمان، حمایت از مظلوم، مقابله با استکبار، و دفاع از مقاومت نه امری «قابل مذاکره»، بلکه «خط قرمز»‌ی است که اعتبار جمهوری اسلامی با آن سنجیده می‌شود.
رهبر معظم انقلاب بار‌ها تصریح کرده‌اند که «سلاح مقاومت در لبنان، عامل بازدارندگی است» و آن را یکی از عناصر امنیت ملی ایران نیز دانسته‌اند. در واقع، اگر جمهوری اسلامی در هزاران کیلومتر آن‌سوتر از مرزهایش حاضر است از مقاومت دفاع کند، نه به دلیل انگیزه‌های صرف قومی یا طایفه‌ای، بلکه به‌خاطر عمق استراتژیک اعتقادی، انقلابی و دفاعی آن است؛ لذا اگر سفیر جمهوری اسلامی در بیروت، مسأله سلاح حزب‌الله را مسئله‌ای صرفاً داخلی بداند، در عمل بخش مهمی از این راهبرد را نادیده گرفته یا وارونه جلوه داده است.
2. حزب‌الله، بازوی دفاعی ایران در سواحل مدیترانه است
در دوران پس از انقلاب، ایران توانسته است با ایجاد عمق راهبردی در منطقه، حلقه‌های پیوسته‌ای از نیرو‌های هم‌پیمان را شکل دهد که با عنوان «محور مقاومت» شناخته می‌شوند. در این میان، حزب‌الله لبنان نه‌فقط یک نیروی بومی در لبنان، بلکه بخش حیاتی این زنجیره راهبردی است.
در منطق دفاعی جمهوری اسلامی، سواحل مدیترانه خط مقدم دفاع از تهران محسوب می‌شود. سلاح مقاومت در لبنان، توازن نظامی منطقه را به نفع ایران و علیه رژیم صهیونیستی بر هم زده است. به‌عبارت دیگر، اگر روزی تهران هدف حمله قرار گیرد، یکی از پاسخ‌های اولیه، از جنوب لبنان خواهد آمد. پس چگونه می‌توان این بازوی دفاعی را صرفاً «مسئله‌ای داخلی» دانست؟
3. معنای سیاسی «دخالت نکردن» در عصر جنگ‌های ترکیبی
دشمنان جمهوری اسلامی، جنگ با ایران را دیگر صرفاً در میدان نظامی نمی‌جویند، بلکه در لایه‌های «جنگ شناختی»، «فشار رسانه‌ای»، و «بی‌ثبات‌سازی اجتماعی» دنبال می‌کنند. یکی از اصلی‌ترین میدان‌های این جنگ ترکیبی، لبنان است. جایی که تلاش برای خلع سلاح حزب‌الله، نه یک پروژه سیاسی، بلکه بخشی از سناریوی کلان آمریکا و رژیم صهیونیستی برای تجزیه جبهه مقاومت است.
در چنین شرایطی، وقتی سفیر ایران اعلام می‌کند که «در موضوع سلاح مقاومت دخالت نمی‌کنیم»، این گزاره در فضای جنگ ادراکی، به‌معنای چراغ سبز به دشمن برای تداوم فشارهاست. سکوت در برابر پروژه خلع سلاح، خود مشارکت در موفقیت آن است. در عصر جنگ‌های شناختی، «دخالت نکردن» معادل «پذیرش شکست نرم» تلقی می‌شود.
4. لبنانی‌سازی موضوع سلاح مقاومت؛ دام خطرناک گفتمان غرب‌گرایان
یکی از حیله‌های قدیمی غرب‌گرایان لبنانی، تفکیک حزب‌الله از ایران و ارائه آن به‌عنوان یک مسئله داخلی لبنان است. آن‌ها از سال‌ها پیش، در پارلمان و رسانه‌ها، تلاش کرده‌اند حمایت ایران از حزب‌الله را دخالت خارجی و مشروعیت مقاومت را امری مورد مناقشه جلوه دهند. این در حالی است که همه ناظران می‌دانند که بدون پشتیبانی ایران، حزب‌الله نمی‌توانست این سطح از قدرت و بازدارندگی را حفظ کند.
سفیر ایران، آگاهانه یا ناآگاهانه، با تکرار ادبیات «لبنانی‌سازی» موضوع سلاح مقاومت، به همان دامی افتاده که جریان‌های وابسته به سعودی، فرانسه و آمریکا طراحی کرده‌اند. این رویکرد، اگر اصلاح نشود، می‌تواند به تفکیک خطرناکی میان ایران و مقاومت بینجامد؛ تفکیکی که خواست مطلوب دشمن است.
5. از منظر روان‌شناسی سیاسی؛ شکاف در اعتماد نیرو‌های مقاومت
در دنیای جنگ‌های غیرمتقارن، عنصر «اعتماد» مهم‌ترین سرمایه نیرو‌های مقاومت است. مجاهدان حزب‌الله، رزمندگان فاطمیون، حشدالشعبی و انصارالله، همگی دل به این بسته‌اند که جمهوری اسلامی در روز سخت، پشت آن‌ها خواهد بود. این باور، بار‌ها در میدان نبرد اثبات شده است.
اما همین نیروها، وقتی سخنان سفیر ایران در بیروت را می‌شنوند، به‌ناچار با این پرسش مواجه می‌شوند: «آیا هنوز تهران پشت ما ایستاده است؟» این شک، اگرچه ممکن است به زبان نیاید، اما در دل مجاهدان، حسی از تنهایی و تردید ایجاد می‌کند؛ و این، خطرناک‌ترین اتفاق ممکن در دل جبهه مقاومت است. چرا که اعتماد، با یک جمله می‌شکند و سال‌ها طول می‌کشد تا بازسازی شود.
6. بستر سازی برای گفتمان «خلع سلاح» توسط دشمنان داخلی
جریان‌های لبنانی وابسته به غرب، همواره به دنبال این بوده‌اند که مقاومت را از درون خلع سلاح کنند. آن‌ها جنگ مستقیم را نمی‌توانند بر حزب‌الله تحمیل کنند، اما تلاش می‌کنند با ابزار حقوقی، پارلمانی و رسانه‌ای، گفتمان خلع سلاح را جا بیندازند. در این مسیر، هرگونه موضع مبهم یا خنثی از سوی ایران، بهترین ابزار برای تقویت این گفتمان است.
با سخنان اخیر سفیر ایران، جریان‌هایی مانند حزب القوات اللبنانیه یا جریان المستقبل می‌توانند ادعا کنند که حتی ایران نیز بر بی‌طرفی تأکید کرده و بنابراین، فشار بر حزب‌الله توجیه‌پذیر است. این موضع، عملاً به مشروع‌سازی پروژه آمریکا در داخل لبنان کمک می‌کند.
7. تأثیر خطرناک بر جبهه مقاومت در منطقه
ایران نه‌تن‌ها در لبنان، بلکه در عراق، سوریه، یمن، بحرین و حتی فلسطین، به‌عنوان رهبر محور مقاومت شناخته می‌شود. نیرو‌های مقاومت در این کشورها، همواره سخنان مسئولان جمهوری اسلامی را به‌عنوان جهت‌گیری کلان تحلیل می‌کنند. سکوت یا ابهام در یک کشور، بلافاصله در کشور‌های دیگر نیز بازتاب می‌یابد.
اگر این موضع‌گیری اصلاح نشود، چه بسا در آینده، فرماندهان انصارالله یا حشدالشعبی نیز دچار تردید شوند که در روز خطر، ایران آیا مانند گذشته در کنار آن‌ها خواهد بود یا نه؟ این تردید، همان هدفی است که دشمن سال‌ها برای آن هزینه کرده است.
8. جمهوری اسلامی باید شفاف، قاطع و انقلابی موضع‌گیری کند
در شرایطی که فلسطین در خون می‌سوزد، رژیم صهیونیستی برای شعله‌ورکردن جنگ منطقه‌ای تلاش می‌کند، و آمریکا در پی برهم‌زدن توازن قدرت در لبنان است، جمهوری اسلامی ایران نباید در موضع‌گیری خود دچار تردید یا لکنت شود. وقت آن است که جمهوری اسلامی، در بالاترین سطوح، بار دیگر با صراحت و قاطعیت اعلام کند که:
"سلاح مقاومت، خط قرمز ایران است؛ و خلع آن، مقدمه حمله به امت اسلامی تلقی می‌شود. "
هرگونه ابهام یا عقب‌نشینی، پیامی اشتباه به دشمنان و ضربه‌ای به دوستان خواهد بود.
نتیجه‌گیری نهایی: در میدان مقاومت، ابهام ممنوع
سخنان سفیر جمهوری اسلامی در بیروت، هرچند ممکن است ناظر به تعارفات دیپلماتیک و قواعد رسمی روابط دو کشور باشد، اما در ساحت گفتمان انقلاب اسلامی، و در بستر منطقه‌ای پرالتهاب کنونی، به‌هیچ‌وجه قابل‌توجیه نیست. در میدان مقاومت، آن‌چه می‌تواند دل امت را گرم و دشمن را مأیوس کند، صدای رسا و قاطع جمهوری اسلامی است. هرگونه سکوت یا سکوت‌آلودگی، نه‌تن‌ها ابزار دشمن، بلکه خیانت به خون شهدایی است که در جنوب لبنان، در حلب، در سامرا و در نبل و الزهرا برای حمایت از همین خط مقاومت جان دادند.
در نهایت، امید آن است که دستگاه سیاست خارجی جمهوری اسلامی، با درک عمیق از ابعاد راهبردی و معنوی این ماجرا، مواضعی روشنگر، رسا و شایسته‌ی انقلاب اسلامی اتخاذ کند. همان‌گونه که حاج قاسم سلیمانی با صراحت می‌گفت: «اگر حمایت از مقاومت نباشد، ایران هم در امان نخواهد بود.»
گزارش خطا 0 پسندیدم لینک کوتاه کپی لینک حزب الله لبنان مجتبی امانی اخبار ویژه