بزرگنمايي:

پیام خوزستان - ایسنا / باز به روز «شعر و ادب فارسی» در تقویم رسیدیم، اما «انگار نه انگار...» که چنین روزی برای توجه به شاعران و شعر وجود دارد
سالروز درگذشت «شهریار»، شاعر مطرح در بیست‌وهفتم شهریور با وجود حاشیه‌ها با عنوان «روز شعر و ادب فارس» در تقویم جا خوش کرد؛ هرچند ظاهرا فقط در حد همین چند کلمه‌ای که به تقویم اضافه شد. در این سال‌ها تک و توک برنامه‌ای برای بزرگداشت این روز برگزار شده و برنامه‌هایی هم که بوده است، چندان عموم مردم و جامعه را درگیر نکرده است.
این روز که برای مدت‌ها رسانه‌ها و صاحب‌نظران ادبیات را به خود مشغول کرد تا درباره چرایی و چگونگی‌اش بحث کنند ظاهرا در سطح جامعه تاثیر نداشته و باعث نشده تا توجه‌ها به شعر و ادبیات جلب شود. حتی مسئولان فرهنگی را هم به فکر نینداخته است تا از پتانسیل این روز برای ارتباط بیشتر جامعه با شعر و ادبیات استفاده کنند و در نهایت فقط پیامی برای چنین روزی صادر کنند. 
به گواه اظهارنظر بسیاری، شعر و ادبی که بار فرهنگی ایران را به دوش کشیده سال‌هاست حال و روز خوشی ندارد و کتاب‌های شعر کمتر چاپ می‌شود. برخی می‌گویند شعر فارسی از آن پویایی و تحرک بازایستاده و در این سال‌ها چهره شاخصی در این عرصه ظهور نکرده و این سیر نزولی در چند دهه اخیر شدت گرفته است. البته این وضعیت را تحت تاثیر شرایط اجتماعی و اقتصادی نیز می‌خوانند.
اما پیشینه نام‌گذاری بیست‌وهفتم شهریور به نام روز شعر و ادب فارسی چیست؟ در سال 81 یکی از نمایندگان مردم تبریز در مجلس شورای اسلامی به نام علی‌اصغر شعردوست، خبر تصویب ثبت روز درگذشت محمدحسین بهجت تبریزی (شهریار) را در 27 شهریورماه به‌عنوان روز بزرگداشت استاد سیدمحمدحسین شهریار و روز شعر و ادب فارسی در تقویم رسمی کشور به رسانه‌ها اعلام کرد، اما این خبر با انتقاد بسیاری از اهل شعر و ادب همراه بود. برخی معتقدند نباید نام یک شاعر خاص با روز شعر و ادب فارسی پیوند بخورد؛ چراکه هم در گذشته ادبیات فارسی و هم در ادبیات معاصر، نام شاعران بسیاری ثبت شده که هریک در زمینه شعری خاص قله محسوب می‌شوند و علاقه‌مندان ویژه‌ای دارند. بنابراین تعیین روز شعر و ادب فارسی به نام یکی از این شاعران بسیار دشوار است.
برخی هم بر این باورند که اگر قرار باشد روز شعر و ادب فارسی به نام یک شاعر ثبت شود، بهتر است شاعری انتخاب شود که در تکوین و ارتقای شعر و ادب فارسی نقشی فراتر از سایر شاعران ایفا کرده باشد. این افراد انتخاب نام شاعری همچون فردوسی را برای این روز برازنده‌تر می‌دانند که به نوعی نجات‌دهنده زبان و ادبیات فارسی محسوب می‌شود.
همچنین گفته می‌شود اگر بنا بر انتخاب شاعری از میان شاعران معاصر باشد، انتخاب نیما یوشیج که در شعر معاصر فارسی طرحی نو درافکنده، شایسته‌تر از انتخاب شهریار است؛ چراکه اگرچه شهریار بدون شک یکی از بزرگ‌ترین غزل‌سرایان فارسی است، اما در شرایطی که شعر فارسی تحولی عظیم را تجربه می‌کرده، بیش‌تر ادامه‌دهنده راه گذشتگان بوده است.