پیام
خوزستان - چارسو فرهنگ / «تختی» یک حقیقت همیشه زنده است. این صرفا یک جمله تزئینی برای مواجهه با مسئله درگذشت جهان پهلوان نیست. او قهرمان المپیک و جهان بود و در روزگاری که می‌توانست به تنهایی خود را با سروصدای زیاد در مقام مصلحی اجتماعی به دیگران معرفی کند و به این واسطه کاخ آرزوهای مادی و دنیوی‌اش را بسازد از شهرتش بدون حضور جراید ریز و درشت کشور در آن ایام برای بند زدن چینی نازک بچه‌های یتیم محلات تهران و کمک به زلزله‌زدگان بوئین‌زهرا استفاده کرد.
هیچ‌کس را نمی‌توان در تاریخ ورزش ایران با غلامرضای تختی مقایسه کرد. او زخم‌خورده روزگارش بود و معنای درد را بهتر از دیگران می‌فهمید. به خاطر همین روح بزرگ و دردمندش هم بود که علی‌وار در کنار مردم ایران نفس می‌کشید و زندگی‌اش را وقف کمک و دستگیری به نیازمندان می‌کرد. سینمای ایران تاکنون دوبار به مرگِ اسطوره پرداخته ولی هیبت سوژه چنان راست‌قامت و بزرگ بوده که آثار را در بازنمایی تمام آن مصائب در مرتبه پائین‌تری قرار داده است. مگر می‌شود از روح بزرگ قهرمان اساطیری ایرانیان گفت و آن را به عینی‌ترین شکل ممکن در قالب سینما به تصویر کشید.
آنچه می‌بینید بخشی از فیلم سینمایی «غلامرضا تختی» به‌کارگردانی بهرام توکلی است.