چاپ

پیام خوزستان - یادداشت: رضا میر
، نزدیک ظهر چهارم آذر 65 بود و با اینکه کشور چند سالی در شرایط جنگی بود، مردم اندیمشک در حال انجام کارهای روزمره و زندگی عادی خود و پشتیبانی از جبهه ها بودند، مدارس دایر بود، مادران در حال طبخ غذا، برای خانواده بودند، پدران مشغول کار و تهیه نان حلال برای فرزندان، ایستگاه راه آهن مملو از مسافر که عمدتا سربازها و رزمندگان بودند، ناگهان صدای آژیر و هشدار حمله هوایی شهر را از حالت عادی خارج کرد.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
54 هواپیمای بعثی به یک باره به اندیمشک حجوم آوردند و نقاط مختلف شهر و حتی مدارس و مناطق مسکونی را مورد هدف قرار دادند، یک ساعت و 45 دقیقه بمباران هوایی که از آن به عنوان طولانی ترین بمباران پس از جنگ جهانی دوم یاد می کنند، اندیمشک آرام را دگرگون کرد، مادران سراسیمه به دنبال فرزندان خود بودند، رزمندگان در حال تکه تکه شدن بودن، گوشه گوشه اندیشک را خون و قطعات بدن انسان فرا گرفته بود، شهر کوچک بود، اکثر مردم هم دیگر را می شناختند و شاهد پَرپَر شدن دوستان، همسایه ها و آشنایان خود بودند.
اندیمشک کوچک ایران اینک دیگر بزرگ شده بود و غرق در اشک و خون فریاد مقاومت سرمی داد تا مبا دشمن فکر کند این حملات کور و ناجوانمردانه خللی در اراده مردم برای دفاع از وطن ایجاد خواهد کرد.
امروز، از چهارم آذر 65 دقیقا 37 سال می گذرد، خاطره تلخ و حماسه سازی های مردم همچنان در اذهان مردم زنده است، آری امام درست فرمود، صدام در اندیمشک قصابی کرد، اما اندیمشک و مردمان آن همچنان در اوج مظلومیت استوار پای آرمان های انقلاب و ایران ایستاده و ذره ای عقب نشینی نکرده اند.
اندیمشک؛ دروازه طلایی خوزستان و سنگربان کرخه و دِز هنوز آثار و خاطره جنگ را در خود دارد و 37 سال است که مردم این خطه حماسه ساز منتظر ثبت این حماسه در تقویم رسمی کشور هستند‌.
انتهای پیام/