بزرگنمايي:

پیام خوزستان - خراسان / نگاهی به مسیر حرفه‌ای بازیگر موفق به بهانه حضور همزمان او در سینما و نمایش خانگی، با کمدی «70 سی» و سریال «گردن زنی»
حدودا 13 سال از ظهور یک بازیگر جاافتاده در سینما و شبکه نمایش خانگی ایران می‌گذرد. مهدی حسینی‌نیا، هیچ‌وقت فرصت این را پیدا نکرد که جوان اول سینمای ایران باشد؛ زیرا در سن 30 سالگی فعالیت رسمی خود را شروع کرد و چهره‌اش طوری نبود که بتواند نقش‌هایی جوان‌تر از سن واقعی خودش را جلوی دوربین ببرد. این بازیگر پرتلاش اما، توانست با ممارست، اثر انگشت خاص خودش را پای نقش‌های کوچک و بزرگ بیندازد و شمایل منحصربه‌فردی را به آثار نمایشی ایران اضافه کند.
روزهای سخت خودساختگی
می‌توان حدس زد که حسینی‌نیا از همان ابتدا، به عشق سینما پا به این وادی گذاشته، اما برای رسیدن به جایگاه امروزش، سختکوشی را سرلوحه زندگی خود قرار داده است. در کارنامه او بیش از بیست تئاتر و فیلم کوتاه به چشم می‌خورد که نشان می‌دهند بازیگر نقش مصیب «شنای پروانه» سال‌ها برای رسیدن به جایگاه فعلی خودش تلاش کرده است. شاید بتوان گفت که این آثار، به همراه حضورش در «پرده نشین» و «لحظه گرگ و میش» در تلویزیون و البته بازی در نقش‌های فرعی فیلم‌ها و سریال‌های متوسط، پله‌هایی بودند تا بتواند از نقطه‌ای متعالی‌تر، شمایل منحصربه‌فرد خودش را خلق کند: یک آنتاگونیست تمام عیار. بهترین بازی‌های مهدی حسینی‌نیا در نقش‌های منفی و مشخصا در آثاری مثل «شنای پروانه»، «برادران لیلا»، «می‌خواهم زنده بمانم» و «رهایم کن» رقم خوردند. در کنار این‌ها، گاه نقش‌های فرعی هم به تور این بازیگر می‌خورد که با نهایت وسواس و دقت رنگ‌آمیزی می‌شدند، اما مسیر هنری او، در یکی دو سال اخیر، دچار تحول شده و حسینی‌نیا، با جسارت بیشتری از نقش‌های متفاوت استقبال می‌کند.
قدرنادیده
مهدی حسینی‌نیا را می‌توانیم در زمره بازیگران قدرنادیده دسته‌بندی کنیم. او در اغلب نقش‌های مکملش، زیر سایه هنرپیشه‌های محبوب و کاریزماتیک قرار گرفته است. اجرای او در سریال نمایش خانگی «سیاوش» زیر سایه بازی میلاد کی‌مرام و مجید صالحی قرار گرفت که اولی بازیگر محبوب نسل جوان و دومی هنرپیشه خاطره‌ساز یک نسل قبل‌تر هستند. در «یاغی» نیز، با وجود طراحی ویژه‌اش برای نقش «رحمان»، علی شادمان، طناز طباطبایی و مهم‌تر از همه ستاره‌ای مانند پارسا پیروزفر، روی اجرای او سایه انداختند و البته سریال «رهایم کن» از این قاعده مستثنا است. این اتفاق در سینما هم به نحو دیگری تکرار شد. اجرای برون‌گرایانه امیر آقایی در نقش هاشم «شنای پروانه» سیمرغ فجر را برایش به ارمغان آورد، در حالی که جواد عزتی هم تقریبا در تمامی سکانس‌های این اثر حضور درخشانی داشت و در نهایت مخاطب از یاد برد که شمایل ویژه لاتی را که می‌بازد، مهدی حسینی‌نیا خلق کرده بود.

تغییر رویه
در دو سه سال اخیر اما، مهدی حسینی‌نیا به درستی دریافته که باید تحولی جدی را در سبک بازی خودش ایجاد کند تا دچار تکرار نشود؛ هرچند که در تحقق این تغییر چهره لاجرم باید دست به آزمون و خطا بزند و ممکن است از همه چالش‌ها موفق بیرون نیاید. او از ابتدای سال گذشته حضور در سه سریال نمایش خانگی را تجربه کرده است. «حیثیت گمشده» به کارگردانی سجاد پهلوان‌زاده نقطه‌عطف این تغییر رویه محسوب می‌شود؛ جایی که حسینی‌نیا در نقش «امیر»، از شمایل یک آدم منفی بیرون زد و وارد پوسته یک مرد خانواده از طبقه متوسط شد که با پیچیدگی‌های ارتباط با همسر مرحومش دست و پنجه نرم می‌کرد. این نقش، ورود یک رویکرد درون‌گرایانه و زیرپوستی به کالبد مهدی حسینی‌نیا را رقم زد و به او شجاعت استقبال از نقش‌هایی متفاوت‌تر را داد. در «غربت»، ساخته امیر پورکیان، در نقش یک شخصیت مافیایی حاشیه شهر ظاهر شد و توانست میزان قابل توجهی از ترس را به فضای مجموعه اضافه کند که این خودش یکی از مهم‌ترین محورهای جذابیت سریال بود. در سریال «گردن‌زنی» سامان سالور نیز، این بازیگر کاملا از نقش‌های قبلی خود فاصله گرفت و در قامت یک جوان اتوکشیده از خانواده‌ای متمول ظاهر شد.
لیگ برتر کمدی
 ​​​​​​​مهدی حسینی‌نیا اخیرا با سری نترس به استقبال یکی از مهم‌ترین چالش‌های دوران بازیگری خود رفته و با ایفای نقشی کمدی در فیلم «هفتاد سی» ساخته بهرام افشاری، در نقش «سیاوش» روی دیگری از خودش را به مخاطب نشان می‌دهد. قدری لودگی کنترل‌شده برای شخصیتی که دستش کج است، نوک‌زبانی حرف می‌زند و با آن گریم بامزه، تلاش می‌کند تا قدری بی‌خیالی اعصاب‌خردکن را هم به قصه اضافه کند، از مهدی حسینی‌نیا یک شمایل تازه ساخته که می‌تواند زمینه‌ای برای حضور او در فیلم‌های کمدی دیگر باشد. اگرچه ممکن بازی این بازیگر، در مقابل هنرپیشه‌های باتجربه این عرصه در سال‌های اخیر، یعنی بهرام افشاری و هوتن شکیبا، چندان به چشم نیاید، اما حسینی‌نیا هم در «هفتادسی» کم لحظات بامزه خلق نمی‌کند و به تقلید از الگوهای کمدی رایج نمی‌افتد.
نویسنده: محمد عنبرسوز