بزرگنمايي:

پیام خوزستان - فرارو / عباس سلیمی نمین گفت: وزیر اقتصاد، دائم در حال گفتن حرف‌هایی از جمله این موضوع است که با این درامد‌ها نمی‌توانیم کار کنیم و مشکلات را حل کنیم. مدیر کشور باید به جامعه امید دهد. وقتی مدیر کشور این حرف‌ها را بزند، انگیزه‌ها برای تلاش، کاهش پیدا می‌کند و حتی خود اجزای دولت انرژی مثبت دریافت نمی‌کنند. راه قوی کردن ارتباط ملت و دولت، جز از این طریق که همه دغدغه دولت مردان، رسیدگی به امور جامعه باشد نیست؛ بنابراین باید روی این موضوع متمرکز شویم که می‌توانیم مشکلات را حل کنیم، همانطور که در دهه 60 هم با گسترش پیوند دولت و جامعه، توانستیم مشکلات را حل کنیم. علت تجاوز به خاک کشورمان در دهه 1360 نیز همین بود که این توهم وجود داشت که ایران در ضعف به سر می‌برد
محمدرضا عارف، معاون اول رئیس جمهور اخیرا ضمن اشاره به اهمیت مرزداران و مرزنشیان ایران گفته است: «شما باید از ظرفیت لایزال مردمی استفاده کنید، استفاده از مردم و جامعه باعث افزایش سرمایه اجتماعی دولت و نظام می‌شود، اگر مردم در پروژه‌ای سهیم باشند آنوقت احساس مسئولیت و احساس نزدیک شدن به دولت را دارند، باید برگردیم و دهه 60 را دوباره مرور کنیم، ببینیم که چرا با آنکه در آن دوران، جوانان زیادی شهید و جانباز و آزاده شدند، اما مردم حس می‌کردند که در نظام مشارکت دارند و دولت را دولت خودشان می‌دانستند، هر قدر که از آن دوران و از مردم فاصله گرفتیم آثارش را دیدیم و متاسفانه در عرصه‌های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی آثار این دور شدن را شاهد هستیم.»
این سخنان معاون اول رئیس جمهور که در قالب یک مراسم رسمی در حمایت از روستائیان مطرح شده است، با پرسش‌هایی همراه است، از جمله این که تفاوت مردم و دیدگاه‌های آنان، اکنون و دهه 1360 در چیست و چه مولفه‌هایی مردم را در دهه‌های اول انقلاب تا این حد دلسوز و نگران نگه می‌داشت؟ عباس سلیمی نمین فعال سیاسی اصولگرا در گفت‌و‌گو با فرارو به بررسی این سخنان پرداخته و به این پرسش‌ها پاسخ داده است:

برخی اظهارنظر‌ها بیشتر حالت خودزنی دولت را دارد
عباس سلیمی نمین به فرارو گفت: «حرف زیبا زدن، کار سختی نیست. حرف‌هایی که آقای عارف درباره مرزداران و مرزنشین‌ها مطرح شده زیباست و چه بسا که برخی از این حرف‌ها درست است. رسیگی به مرزداران کشور، امری است در دوران رضاخان نسبت به آن غفلتی بزرگ رخ داد و یکی از خیانت‌های بزرگ رضاخان، سرکوب مرزداران کشور و در هم شکستن اقتصادشان و کوچ دادن آن‌ها به مناطق مرکزی بود. این موضوع لطمه‌ای جدی به کشور وارد کرد. درواقع گروه‌های مرزنشین در آن زمان هم کار اقتصادی می‌کردند و هم به علت مسلح بودن، کار مرزبانی را با رشادت انجام می‌دادند؛ بنابراین یکی از اشتباهات بزرگ رضاخان همین حرکت بود که، چون عشایر جنوب موجب تحقیر انگلیسی‌ها شده بودند، سعی شد عشایر به شکلی خشن سرکوب شود و ملت ایران نیز از منافع اقتصادی فعالیت‌های دامداری آنان محروم شوند. در آن دوره، عشایر مرزنشین ما همه پروتئین و لبنیات کشور را تامین می‌کردند، اما وضعیت مذکور در سایه اشتباهات و خیانت‌های ذکر شده، به طرز فاحشی تغییر کرد. با توجه به همه این ها، اکنون و در مقطع فعلی ذکر این نکته که باید از مرزنشینان و مرزداران حمایت کرد، حرف درستی است.»
وی افزود: «می دانیم که عشایر و مرزداران در دوران جنگ ایران و عراق هم رشادت‌هایی را رقم زدند، اما درباره این که دهه 60 چگونه بود و اکنون چگونه است یا اکنون مشارکت هست یا نیست یا مردم دولت را از خود می‌دانند یا نه باید این پرسش را مطرح کرد که این اصلا چه سخنی است؟ به هر حال آقای عارف در دوره ریاست جمهوری آقای خاتمی هم معاون اول بوده و اکنون نیز معاون اول است. پس این پرسش از ایشان محفوظ است که بپرسیم مردم دولت‌ها را از خود نمی‌دانند؟ اتفاقا مشارکت مردم در انتخاب آقای خاتمی به عنوان رئیس جمهور بسیار بسیار بالا بود. در نفس این که مردم دولت‌ها را از خود می‌دانند، هیچ تردیدی نیست. اگر ندانند، ایران بسیار ضربه پذیر می‌شود و اگر امروز افرادی که به لحاظ تمدنی با ما مشکل دارند به این ارزیابی برسند که رابطه دولت با ملت مختل است، حتی یک لحظه در ضربه زدن به تمدن ما و به عقب راندن ما تردید نخواهند کرد. مسائل سیاسی فراز و نشیب دارد و هیچگاه، مسائل سیاسی، اینگونه نیست که دچار فراز و نشیب نباشد. برخی دولت‌ها رابطه بهتری با مردم پیدا می‌کنند و برخی نیز رابطه‌ای کمرنگ‌تر دارند. این نوع اظهارنظر‌ها به نوعی، خودزنی هم محسوب می‌شود. قطعا دولت آقای پزشکیان محبوبیت دارد و آقایان حاضر در دولت موظف هستند محبوبیت را افزایش دهند. درواقع باید ارتباط خود را با مردم از طریق حل مشکلات، افزایش دهند. جایگاه رای آقای پزشکیان اکثریتی بوده و باید این میزان آراء را تقویت کرد.»
وزیر اقتصاد مدام می‌گوید هیچ کاری نمی‌توانیم انجام دهیم
این فعال سیاسی اصولگرا در ادامه گفت: «راهکار اصلی نزدیک شدن به مردم نیز حل مشکلات آنان است و با سخنان این چنینی، قطعا روابط بهبود نخواهد یافت و اگرچه این حرف‌ها زیبا است، اما کارگشا نیست، بلکه تضعیف و خودزنی دولت چهاردهم است. ما نباید در راستای تضعیف اقتدار دولت رفتار کنیم، ضمن این که اصلا نمی‌توان گفت در دهه 60 همه دولت‌ها با ملت‌ها صمیمیت ویژه‌ای داشته‌اند. به هر حال در آن زمان نیز سختی‌ها و تضارب آراء وجود داشته است. من معتقدم اگر بر فرض محال، کشورمان هم اکنون با هجمه‌ای مواجه شود، اکثریت چشمگیری از جامعه در مقام دفاع از تمامیت ارضی و کیان و استقلال کشور تلاش خواهند کرد. دولت‌های مستقر نیازی به شعار دادن ندارند، چرا که به جای شعار و حرف‌های قشنگ زدن، می‌توانند در عمل نشان دهند چه اقداماتی قرار است انجام دهند. به طور کلی از دولت چهاردهم انتظار می‌رود جلوی هر نوع سیاه نمایی را بگیرد. سیاه نمایی‌ها از نظر روانی موثر هستند. این احساس که محبوبیت دولت نزد مردم رو به کاهش است، طبیعتا، انگیزه ها، برای مشارکت در امور را کاهش می‌دهد.»
وی افزود: «حتی اگر این موضوعات درباره دولت‌های پیشین هم صادق باشد، نباید در دوران ریاست جمهوری آقای پزشکیان، این نوع گلایه‌ها را تکرار کنیم. بلکه باید وارد فاز عملی شویم. درست است باید به مرزنشینان برسیم و تلاش کنیم حرف‌های ناامید کننده نزنیم. وزیر اقتصاد، دائم در حال گفتن حرف‌هایی از جمله این موضوع است که با این درآمد‌ها نمی‌توانیم کار کنیم و مشکلات را حل کنیم. مدیر کشور باید به جامعه امید دهد. وقتی مدیر کشور این حرف‌ها را بزند، انگیزه‌ها برای تلاش، کاهش پیدا می‌کند و حتی خود اجزای دولت انرژی مثبت دریافت نمی‌کنند. راه قوی کردن ارتباط ملت و دولت، جز از این طریق که همه دغدغه دولت مردان، رسیدگی به امور جامعه باشد نیست؛ بنابراین باید روی این موضوع متمرکز شویم که می‌توانیم مشکلات را حل کنیم، همانطور که در دهه 60 هم با گسترش پیوند دولت و جامعه، توانستیم مشکلات را حل کنیم. علت تجاوز به خاک کشورمان در دهه 1360 نیز همین بود که این توهم وجود داشت که ایران در ضعف به سر می‌برد. اما دیدیم که پیوند بین مردم و دولت موجب حل مسائل شد. اکنون نیز زمان تقویت این پیوند است. باز هم تاکید می‌کنم که به ویژه در حوزه اقتصادی، سخنان وزیر اقتصاد نباید شامل سیاه نمایی باشد، چرا که اظهارات اینچنینی واقعا به صلاح کشور نیست. وزیر اقتصاد باید بر ظرفیت‌های حل مشکلات تاکید کند و سعی داشته باشد اقشار مختلف را ناامید نکند، نه این که مدام بگوید، چون به این عهد و پیمان و آن قطعنامه نپیوسته‌ایم، هیچ کاری نمی‌توانیم انجام دهیم. این نوع سخنان، جز آثار منفی ندارد.»