بزرگنمايي:

پیام خوزستان - 1- سوال مهمی که باید در تبیین مغالطه تاریخی «مقاومت و مصالحه» به آن پاسخ داد این است که، آیا مقاومت فقط با جنگ معنا پیدا می کند؟ و یا به عبارت صریح تر، موازنه سازی میان مقاومت و مصالحه ممکن است یا محال؟. 
2- برای پاسخ به این سوال باید به 36 سال قبل برگردیم و تاثیر مصالحه در تقویت مقاومت را در پایان دفاع مقدس 8 ساله، مورد مداقه قرار دهیم.
واقعیت آن است اگر تدبیر کم نظیر هاشمی در پایان دادن به جنگ ایران با عراق، نبود و قرار بود دفاع مقدس بدون هیچ «مصالحه ای» تا «فتح بغداد» ادامه پیدا کند، یقینا امروز نه تنها خبری از محور مقاومت نبود، بلکه به احتمال فراوان شرایط اصل نظام هم بواسطه آرمانگرایی محض و «بی مصالحه»، شکل دیگری داشت!. 
3- البته درباره مغالطه تاریخی میان مقاومت و مصالحه یک سوال تکمیلی هم وجود دارد که، آیا قبول مصالحه 67 - پذیرش قطعنامه 598-موجب تقویت محور مقاومت شد یا نشد؟. نگاهی گذرا به روند وقایع ایران و منطقه از سال 68 به بعد، بخوبی حاکی از آن است که مصالحه 67، علاوه بر ایجاد فرصت بازسازی و سازندگی داخلی، امکان نقش آفرینی های جدید گفتمانی را هم برای جمهوری اسلامی فراهم کرد تا «محور مقاومت» در فضای «مصالحه منطقه ای»، امکان شکل گیری پیدا کند. جالب است بدانید که منزوی ترین روزهای رژیم صهیونیستی هم در دوران بعد از مصالحه 67 ایجاد شد. دورانی که روابط نزدیک سیاسی و گسترش همکاری های اقتصادی میان جمهوری اسلامی ایران و اکثریت کشورهای اسلامی از عربستان و لبنان و عراق گرفته تا سوریه و ترکیه و افغانستان و پاکستان و کشورهای پسا شوروی، همسویی کم نظیری را در مقابل رژیم صهیونیستی رقم زده بود، این در حالی بود که قبل از مصالحه 67، هرگز چنین امکانی برای جمهوری اسلامی در منطقه وجود نداشت!. 
4- البته شواهد دیگری هم از سال 68 تا امروز وجود دارد که مصالحه های بهنگام چگونه موجب تقویت محور مقاومت شده است که شاید مهم ترین آنها به موضوع مصالحه هسته ای در سال 94 برگردد که اتفاقا -شهید- حاج قاسم سلیمانی و -شهید- سیدحسن نصرالله از جمله شخصیتهای بارز محور مقاومت بودند که از مصالحه سیاسی در حل و فصل پرونده هسته ای جمهوری اسلامی ایران استقبال کردند!. 
5-امروز فصل جدیدی از موازنه سازی میان مقاومت و مصالحه در تاریخ جمهوری اسلامی ایران در حال رقم خوردن است. فصلی بسیار حساس در فضایی بی نهایت سیال و متغیر. ترامپ بر واقع گرایی تهاجمی در سیاست خارجی آمریکا متمرکز شده و با باز کردن پرونده های متعدد و چالش برانگیز در تمام نقاط جهان، همه چیز را در حوزه بین الملل، شکننده و غیر قابل پیش بینی کرده است. شرایطی که اتفاقا جمهوری اسلامی ایران تجربه مواجه با آن را در کارنامه ادوار گذشته خود دارد و بر خلاف برخی ها که در پی القای «تبعیت تصمیمات نظام» از «افراطی های داخلی» هستند، این نظام است که همچنان پای تشخیص مصلحت و عمل به آن در صحنه های مختلف داخلی و خارجی ایستاده است. پس با امیدواری بیشتر باید منتظر ماند و نتیجه دیپلماسیِ بدون دیپلماتِ* جمهوری اسلامی و موازنه سازی مجدد از مقاومت و مصالحه را در فضای جدید منطقه مشاهده کرد. نتیجه ای که یقینا مطلوب رژیم صهیونیستی و هدف غایی پروژه هزار چاقو برای «سیبل کردن ایران» نخواهد بود.
* فعال رسانه ای و دبیرسابق پایگاه اطلاع رسانی آیت الله هاشمی
کد خبر 2041958