پیام خوزستان - ورزش 3 /این اتفاقات ناشی از کوتاهی‌های فردی است و نباید به حساب فدراسیون فوتبال یا باشگاه نوشته شود!
 یک روز بعد از اتفاقات ناامیدکننده در ورزشگاه شهدای شهر قدس، همه در انتظار برگزاری استقلال و الغرافه در این استادیوم هستند که تا چند سال پیش ورزشگاه چهارم پایتخت بعد آزادی، تختی و دستگردی محسوب می‌شد اما حالا به میزبان مهم‌ترین رویداد فوتبال باشگاهی آسیا تبدیل شده است.
استادیوم شهر قدس در حالی شایستگی میزبانی آسیا را به دست آورده که علاوه بر زیرساخت ضعیف این ورزشگاه، کادرفنی و بازیکنان الغرافه از وضعیت چمن این استادیوم هم رضایت ندارند. موضوعی که البته در سه استادیوم دیگر پایتخت و همچنین سایر ورزشگاه‌های کشور نیز کم و بیش مشاهده می‌شود و این موضوع حتی دو بار محل میزبانی تیم ملی از قرقیزستان را هم تغییر داد.
این آشفتگی باورنکردنی، علامت سؤال‌های زیادی را در ذهن هواداران فوتبال و اهالی ورزش شکل داده است. اینکه چرا به یکباره ساختار و امکانات ورزش ایران به چنین فلاکتی دچار شد که حتی پایتخت، یک استادیوم استاندارد برای میزبانی از بازیهای ملی را هم در خود ندارد؟
در پس زمینه این سوالات، افسوس همگانی دیده می‌شود. خصوصا با قیاس ایران و کشورهای منطقه که خود را آماده میزبانی‌های مهم جهانی می‌کنند یا حداقل آمادگی برگزاری بی دردسر بازیهای ملی و باشگاهی خود را دارند (نظیر آنچه در عراق با حداقل 3-4 استادیوم تازه ساخت و مجهز مشاهده می‌شود).

استادیوم الزورای عراق نمونه جالبی برای بررسی است، به خصوص باتوجه به نزدیکی ایران و همچنین پیمانکار ایرانی که مراحل نگه‌داری از چمن این ورزشگاه را هم برعهده دارد. چمن صاف، سبز و یکدستی که بی توجه به فصل سرما و گرما از کیفیت مناسبی برخوردار است.
خبرنگار ما در جستجوی علت این کیفیت به سراغ شاهین استادجو رفت که عقیده دارد راه پایان بحران زمین های فوتبال در ایران استفاده از تکنولوژی هیبریدی است که به سرعت در دنیا جای چمن رول را می‌گیرد.
استادجو در خصوص شرایط زمین‌های چمن ایران می‌گوید: «آقای میثاقی در برنامه فوتبال برتر در این باره صحبت‌های جالبی داشتند و حتی از کلمه مافیای چمن استفاده کردند که البته من به این مسئله اعتقادی به آن شکل ندارم اما به هر صورت در موضوع خدمات چمن به ورزشگاه‌ها در سال‌های اخیر موضوعات جالبی اتفاق افتاده که البته به خاطر مسائل صنفی من دوس ندارم چندان به آن دامن بزنم، اما شاید بد نباشد پروژه‌هایی را که اجرا شده و نتایجی که پس از آن در ورزشگاه قابل مشاهده بوده، مستند بشود.»
او توضیح می‌دهد که آخرین تکنولوژی وارد شده در ایران متعلق به سال 1395 است که یک گروه آلمانی برای ورزشگاه امام رضای مشهد استفاده کرد اما در این هشت سال، فوتبال و ورزش ایران از پیشرفت و فناوری در عرصه چمن دور بوده و عمدتا از سیستم قدیمی در پیاده‌سازی و نگه‌داری استفاده کرده است.
اما چه عواملی برای چنین سیستمی نیاز است؟ مسئله نخست قوانین واردات چمن و مورد دوم بودجه کافی است. اما در عین حال برای حفظ و نگه‌داری «مصالح، ماشین آلات، بذر و سیستم آبیاری به روز» هم نیاز است که تقریبا هیچ کدام در دسترس فوتبال ایران نیستند. استادجو میگوید برای این موضوع حتی به سم و کودهای خاصی نیاز است و اگر هر کدام از این موارد ناقص باشند، پروژه به کلی مختل خواهد شد.
البته به دلیل وضعیت جوی کشورهای خاورمیانه حتی ممکن است چمن فرشی پاسخگویی بلندمدت نداشته باشد. بنابراین عربستان به سراغ راه دیگری رفته است: «اما امروز ما در دنیا سیستم به روزتری داریم که به اسم چمن‌های هیبریدی ایمپلنت هستند. این چمن‌ها توسط یک دستگاه بزرگ به اندازه کانتینر 40 فوت وارد زمین می‌شوند و الیاف چمن مصنوعی را که باید هوشمند هم باشند، 18 سانتی متر وارد زمین می‌کنند و روی آن چمن طبیعی کاشته می‌شود. بزرگترین استادیوم‌های دنیا مثل رئال مادرید، بایرن مونیخ، استادیوم‌های جام جهانی قطر، بزرگترین ورزشگاه‌های عربستان، روسیه و ... از این تکنولوژی استفاده می‌کنند.»

اما نکته مهم این است که بر اساس دستورالعمل فیفا، عمر استفاده از یک چمن معمولی بین 300 تا 350 ساعت است و حتی چمن هیبریدی هم حداکثر 800 ساعت می‌تواند میزبانی فوتبال را برعهده داشته باشد. به عبارتی اگر چمن ورزشگاه آزادی هیبریدی هم باشد، برای 533 مسابقه جوابگوست و مادام العمر نخواهد بود.
شاید برای بسیاری از شما این سوال پیش بیاید که این کیفیت از چمن چه مقدار هزینه خواهد داشت؟ پیمانکار ورزشگاه الزورا میگوید: «40 تا 60 میلیارد تومان.»
او توضیح جالبی هم در این مورد دارد: «هزینه اجرای چنین چمنی در یک استادیوم در ایران بین 40 تا نهایتا 60 میلیارد تومان است و با این مبلغ می‌شود صفر تا صد مراحل احداث چمن روز دنیا را در یک ورزشگاه انجام داد. اینکه چرا نمی‌خواهند چمن‌های روز دنیا در ایران ایجاد شود و چمن هر استادیومی را که روی آن کار می‌کنند، به صورت عمد یا غیرعمد خراب می‌شود تا مجددا چمن سنتی را روی آن بکارند، جای بحث و سوال دارد.»
استادجو با اشاره به شرایط ورزشگاه شهرقدس توضیح می‌دهد: «از نظر من اتفاقی که در ورزشگاه شهرقدس رخ داد، به دلیل کوتاهی‌های فردی و مسائلی از این دست است و نباید آن را متوجه سیستم کرد. اگرچه این کوتاهی از سوی کسی که باید بهترین سرویس را می‌داده باعث شده که چهره بدی از فوتبال ایران به بیرون مخابره بشود. با این حال به نظر من خیلی سریع می‌شود با اصلاح در انتخاب‌ها، به سمت شرایط مطلوب حرکت کرد.»
بنابراین حتی با در نظر گرفتن عدد 60 میلیارد تومانی برای هر ورزشگاه، 10 استادیوم میزبان در سطح اول فوتبال ایران به چیزی در حدود 600 میلیارد تومان احتیاج خواهند داشت که بی تردید خرج آنچنان عجیب و غریبی برای مجموعه فوتبال ایران نخواهد بود، اما از سوی دیگر شکی نیست که با نگاه فعلی، عزم و اراده برای اعمال این هزینه با این مصارف وجود ندارد.