بزرگنمايي:

پیام خوزستان - شرکت رابط مغز و رایانه ایلان ماسک در حال راه اندازی یک مطالعه جدید برای آزمایش این است که آیا دستگاه‌ بی‌سیم آن می‌تواند یک بازوی رباتیک را کنترل کند یا خیر.

شرکت ایمپلنت مغزی ایلان ماسک به نام نورالینک، روز سه‌شنبه اعلام کرد که در حال راه‌اندازی مطالعه‌ای برای آزمایش ایمپلنت خود برای یک کاربرد جدید است که به افراد اجازه می‌دهد تنها با استفاده از افکار خود یک بازوی رباتیک را کنترل کنند.
به نقل از وایرد، نورالینک در پستی در رسانه اجتماعی ایکس نوشت: ما هیجان زده هستیم که تایید و راه‌اندازی یک آزمایش امکان سنجی جدید را برای گسترش کنترل رابط مغز و رایانه با استفاده از ایمپلنت N1 اعلام کنیم.
رابط مغز و رایانه، سیستمی است که به فرد اجازه می‌دهد مستقیما دستگاه‌های بیرونی را با امواج مغزی خود کنترل کنند. این دستگاه با خواندن و رمزگشایی سیگنال‌های حرکتی مورد نظر از نورون‌ها کار می‌کند. رابط مغز و رایانه نورالینک شامل دستگاهی به اندازه یک سکه به نام N1 است که توسط یک ربات با جراحی در مغز کاشته می‌شود. این شرکت در حال حاضر در حال ارزیابی ایمنی رابط خود و همچنین توانایی آن برای کنترل رایانه در افراد فلج است.
حرکت دادن نشانگر رایانه یا بازوی مصنوعی برای رابط‌های مغز و رایانه کار جدیدی نیست. در سال 2008، گروهی به رهبری اندرو شوارتز(Andrew Schwartz) در دانشگاه پیتسبورگ نشان دادند که یک میمون می‌تواند با استفاده از سیگنال‌های مغزش، بازوی رباتیک را کنترل کند تا غذا بخورد. پس از آن، محققان به سراغ داوطلبان انسانی رفتند. در یک مطالعه در سال 2012 که در مجله نیچر منتشر شد، دو نفر که به دلیل سکته مغزی فلج شده بودند، توانستند یک بازوی رباتیک را به سادگی با فکر کردن به اشیا برای گرفتن اشیا هدایت کنند. در مطالعه دیگری در سال 2016، مردی با رابط مغز و رایانه با استفاده از یک بازوی رباتیک حس لامسه را به دست آورد.
رابط‌های مغز و رایانه مورد استفاده در آن مطالعات، تنظیماتی آشفته داشتند که نیازمند خروج یک کابل از سر شرکت کنندگان و اتصال آن به رایانه‌ای بود که سیگنال‌های مغز را رمزگشایی می‌کرد. در مقابل، سیستم نورالینک بی‌سیم است.
نورالینک در اوایل سال جاری در رسانه‌های اجتماعی نشان داد که رابط مغز و رایانه آن می‌تواند برای کنترل مکان‌نمای رایانه استفاده شود. در یک ویدیو که در ایکس منتشر شد، یک شرکت کننده با استفاده از دستگاه نورالینک به انجام بازی شطرنج و سایر بازی‌ها روی رایانه پرداخت. نولاند آرباگ(Noland Arbaugh) که در سال 2016 پس از یک حادثه شنا دچار فلج چهاراندام شده بود، اوایل سال جاری با وایرد در مورد اینکه چگونه ایمپلنت به او احساس استقلال داده است صحبت کرد.
آرباگ در ماه ژانویه برای دریافت ایمپلنت نورالینک تحت عمل جراحی مغز قرار گرفت، اما چند هفته بعد، دستگاه شروع به کار نکرد. این ایمپلنت دارای 64 رشته سیم نازک و انعطاف پذیر است که به بافت مغز نفوذ می‌کند. هر نخ حاوی 16 الکترود است که سیگنال‌های عصبی را جمع آوری می‌کند. در ماه مه، نورالینک گفت که چندین رشته از مغز آرباگ پس زده شده‌ و باعث شده‌اند که او به طور موقت کنترل مکان نما را از دست بدهد. نورالینک توانست با تغییر الگوریتم، کنترل آرباگ را بازیابی کند.
دومین شرکت کننده نورالینک، الکس نام داشت و ایمپلنت را در ماه ژوئیه دریافت کرد. مدیران نورالینک گفتند که اقداماتی را برای کاهش احتمال پس زده شدن نخ انجام دادند که از جمله‌ی آنها کاهش حرکت مغز در طول جراحی و کاهش فاصله بین ایمپلنت و سطح مغز بوده است.
در مطالعه جدید بر روی بازوی رباتیک، امکان ثبت نام شرکت کنندگان مطالعه پرایم(PRIME) نیز وجود دارد. هنوز جزئیات بیشتری در مورد مطالعه بازوی رباتیک در وب‌سایت نورالینک در دسترس نیست.
مارکوس گرهارت(Marcus Gerhardt)، مدیر عامل و یکی از بنیانگذاران بلک‌راک نوروتک(Blackrock Neurotech) که شرکت سازنده آرایه یوتا و ایمپلنت مغزی مورد استفاده در مطالعات قبلی کنترل اندام‌های رباتیک با ذهن است، می‌گوید: ما به نورالینک برای دریافت تاییدیه برای آزمایش امکان‌سنجی آن‌ها تبریک می‌گوییم. هر پیشرفتی در فناوری عصبی ما را به توانمندسازی افراد مبتلا به اختلالات عصبی نزدیک‌تر می‌کند.
برایان دکلوا(Brian Dekleva)، دانشمند محقق در آزمایشگاه مهندسی عصبی ری‌هب(Rehab) در دانشگاه پیتسبورگ، می‌گوید که بزرگترین چالش در دستیابی به کنترل بازوی رباتیک با رابط مغز و رایانه، نیاز به کالیبره کردن است. او می‌گوید: هرچه کنترل پیچیده‌تر باشد، درجات آزادی بیشتری فراهم می‌شود و به طور کلی فرآیند کالیبره کردن طولانی‌تر می‌شود. مردم نمی‌خواهند بنشینند و در ابتدای هر روز نیم ساعت کالیبراسیون انجام دهند تا بتوانند از دستگاه خود استفاده کنند.
اگر بتوان بر این محدودیت غلبه کرد، رابط‌هایی که بازوهای رباتیک را کنترل می‌کنند می‌توانند به افراد فلج اجازه دهند تا کارهای ساده روزانه را بدون کمک انجام دهند.