پیام خوزستان -

او ضمن بازدید از موسسه فرهنگی جام جم برای گفتگو با ما نیز وقت گذاشت و در گفتگویی که حدود 90 دقیقه زمان برد از بی‌توجهی برخی کشور‌ها به شان و جایگاه‌شان در منطقه، شرایط این روز‌های غزه و برنامه‌های جوانان فلسطینی برای آینده غزه سخن گفت.
به نظرتان چه مسائلی صهیونیست‌ها را ناچار به پذیرفتن شروط حماس کرد؟
جهان در واقع شاهد یک جنگ تجاوزکارانه علیه مردم غزه بود و براساس گواهی تمام سازمان‌های بین‌المللی، جنگ غزه یک نسل‌کشی واقعی بود که در جریان آن انواع جنایت‌های ضد بشری به شکل 24 ساعته علیه مردم غزه انجام شد. اما مساله آتش‌بس که مطرح شد، مقاومت از ابتدا شروط خود را در این خصوص اعلام کرده بود. اولین شرط آتش‌بس بود، دومین آن عقب‌نشینی کامل نیرو‌های رژیم صهیونیستی و دیگری مبادله اسرا بود. اما رژیم صهیونیستی در ابتدا لجاجت کرد و این مسائل را نپذیرفت، چراکه اولین هدفش این بود که مردم غزه را به مهاجرت وادار کند. علاوه بر این می‌خواست اسرای خود را نیز از طریق زور آزاد کند و این درحالی بود که رژیم صهیونیستی به دنبال این بودکه نیرو‌های خود را در برخی مناطق مانند گذرگاه فیلادلفیا نگه دارد؛ بنابراین عملیات نظامی خود را به مقدار زیادی گسترش داد و یک نسل‌کشی واقعی را رقم زد و تقریباً تمام شمال غزه را از بین برد. اما در نهایت رژیم صهیونیستی نتوانست به اهداف خود برسد. مهم‌ترین هدف او نابودی مقاومت بود که در آن شکست خورد و خودش دچار جنگ فرسایشی شد. اتفاقی که ژنرال‌های رژیم صهیونیستی نیز به آن اعتراف کرده‌اند. به همین دلیل رژیم صهیونیستی از شروط خود عدول کرد و به آتش‌بس، عقب‌نشینی، مبادله اسرا و بازسازی غزه و حل مشکلات انسانی در نوار غزه تن داد. به این ترتیب شروط مقاومت محقق شد.
به بحث کوچ اجباری، تصرف سرزمینی و نابودی مقاومت به عنوان اهداف رژیم صهیونیستی اشاره کردید. چه اتفاقی افتاد که آن‌ها برخلاف تمام موشک‌باران‌ها و نسل‌کشی‌ها نتوانستند به اهداف خود دست پیدا کنند؟
هدف اساسی رژیم صهیونیستی نابودی مقاومت بود. آن‌ها می‌خواستند اراده مردم فلسطین را خرد کنند، اما مردم فلسطین از مقاومت حمایت کرده و ایستادگی کردند. در فلسطین هر خانواده در مقاومت عضوی را دارد. بالاخره مردم به شکل مستقیم و غیرمستقیم در مقاومت دخیل هستند. یکی از مسائلی که سبب شکست معادلات رژیم صهیونیستی شد، پایداری افسانه‌ای مردم فلسطین بود. جنبش مقاومت تا آخرین لحظه مقاومت کرد. اما اگر حمایت و اراده فولادین مردم غزه نبود، مطمئن باشید گروه‌های مقاومت به این شکل نمی‌توانستند در صحنه دوام بیاورند. اما یکی از مولفه‌هایی که سبب شد ما بتوانیم دوام بیاوریم این است که این سرزمین را حق خود می‌دانیم. معتقدیم ما صاحبان این سرزمین هستیم. 107 سال است که ما از ظلم و ستم رنج می‌بریم. برای نمونه 70 درصد مردم نوار غزه به نوعی از آوارگان پیشین محسوب می‌شوند و یکبار طعم آوارگی را چشیده بودند. بیشتر آن‌ها افرادی بودند که در مناطق 1948 زندگی می‌کردند. در آن سال پدرانشان آواره شدند و به مناطق مختلف مانند غزه آمدند. به همین دلیل با خود عهد بستند که دیگر مهاجرت آن سال تکرار نشود، زیرا آن سال آن‌ها فریب وعده‌هایی را خوردند و دیگر نتوانستند به خانه‌های خود برگردند.
لازم به یادآوری است که مردم غزه از هیچ فداکاری فروگذاری نکردند. البته خسارت‌های زیادی را متحمل شدند. در واقع هر حرکت آزادی‌بخشی در دنیا چنین هزینه‌هایی را داده است. برای نمونه در ویتنام تعداد افرادی که غیرنظامی بودند و کشته شدند حدود چهار میلیون و یکصدهزار نفر برآورد شده که در مقابل آمریکا ایستادند. البته این آمار شامل افرادی نمی‌شود که بیمار، شیمیایی شده یا به شکل مختلف مجروح و معلول شدند؛ بنابراین هر حرکت مقاومت و ایستادگی در برابر اشغال در دنیا باید هزینه گزافی بدهد. در غزه شرایط پیچیده‌تر بود، چون در غزه ما در برابر یک جنگ محال قرار گرفته بودیم و ما فقط در برابر اسرائیل مبارزه نمی‌کردیم. چون اگر فقط خود کشور اسرائیل در برابر ما قرار می‌گرفت ما آن‌ها را شکست داده بودیم. اما تقریبا در برابر تمام دنیا ایستادیم. آمریکا، انگلستان، فرانسه، آلمان، هلند، کانادا و... از رژیم صهیونیستی حمایت کردند. اما بدتر از همه این حمایت‌ها، خواری و ذلت کشور‌های عربی بود که یا سکوت کردند یا از رژیم صهیونیستی حمایت کردند. اما مردم غزه با این مقاومتی که کردند به دنیا درس عبرت و پایداری دادند. به عبارت دیگر اراده و ایمان می‌تواند معجزه را بسازد و اگر اراده و ایمان باشد از محال می‌توان معجزه ساخت.
به نقش کشور‌های عربی اشاره کردید. نقش این کشور‌ها را چگونه ارزیابی می‌کنید و چه انتظاری از آن‌ها دارید؟
متاسفانه کشور‌های مهم عربی کار خاصی انجام ندادند و نقش مثبت و واقعی خود را ایفا نکردند. برای نمونه می‌توان به مصر اشاره کرد. مصر کشور بزرگ عربی و اسلامی است که با غزه هم‌مرز است. مصر در قبال غزه مسئولیت اخلاقی دارد، زیرا سال قبل و زمانی که غزه اشغال شد تحت حاکمیت مصر قرار داشت. به همین دلیل مصر مسئولیت اخلاقی دارد. اما متاسفانه به وظیفه خود عمل نکرد. این درحالی بود که به یک میانجی و دلال نیز تبدیل شد و در خدمت منافع آمریکا قرار گرفت. در واقع بجای اینکه مصر در راستای امنیت ملی خود فعالیت کند، در راستای منافع آمریکا و رژیم صهیونیستی بیشتر فعالیت کرد. درست است که مرز‌ها را بست و مانع مهاجرت شد، اما بعد یکسری شرکت‌های اقماری را ایجاد کرد که روسای این شرکت‌ها با دولت مصر هم‌دست بودند و از نیاز مردم غزه سوء استفاده کردند. برای نمونه پسر سیسی یک شرکت ایجاد کرد و افرادی که به خروج از غزه نیاز داشتند به ازای هر نفر هفت تا 10 هزار دلار پول می‌گرفت. یعنی در واقع پسر عبدالفتاح سیسی و افرادی مانند او از نیاز مردم غزه سوء استفاده کردند. حتی کشور‌های عربی یک موضع سیاسی موفق اتخاذ نکردند. اتحادیه عرب و سازمان همکاری اسلامی هیچ کاری نکردند. در مدت 15 ماه دو جلسه تشکیل دادند که آن هم در حاشیه قرار داشت و فقط بیانیه صادر کردند که تاثیر عملی نداشت.
‌در این بین البته قطر از روز اول برای آتش‌بس تلاش کرد، اما قطر کشور کوچکی است. ما از برخی کشور‌ها مانند الجزایر توقع داشتیم، اما متاسفانه کار خاصی انجام ندادند. مطبوعات قطر خوب عمل کرده و در زمینه پوشش مسائل غزه بدرستی عمل کردند. در این بین امارات با رژیم صهیونیستی دوست است. درست است که عربستان سعودی برخی مواضع را اتخاذ کرد، اما نقش واقعی خود را ایفا نکرد. حتی متاسفانه در زمینه انتقال کالا به رژیم صهیونیستی کمک کردند، زیرا دریای سرخ بسته بود، اما عربستان سعودی به رژیم صهیونیستی کمک کرد که از طریق برخی کشور‌ها دیگر کالا‌های مورد نیازش را تامین کند. این مساله بسیار جای تاسف دارد؛ بنابراین کشور‌های عربی نقشی را که در شان جایگاه ژئوپلتیک و سیاسی‌شان باشد، ایفا نکردند. یک مساله دیگر که باید مورد توجه قرار گیرد این است که مردم کشور‌های عربی اسلامی و حکومت‌شان با یکدیگر تفاوت دارند چراکه حدود 95 درصد مردم در این کشور‌ها حامی مقاومت هستند. ولی متاسفانه مواضع آن‌ها به دلیل سیاست حاکمان‌شان عملی نشد. اما در این بین کشور‌هایی نیز به صورت واقعی از مقاومت حمایت کردند. اولین این کشور‌ها جمهوری اسلامی ایران بود که واقعا با قدرت و در تمام سطوح از مقاومت حمایت کرد. پس از ایران، حزب‌الله لبنان از مقاومت حمایت کرد، اما باید توجه داشت که حزب‌الله یک گروه و قدرتش محدود است. انصارالله یمن نیز کمک کرد، مقاومت عراق تلاش کرد و دولت عراق نیز کار‌هایی انجام داد. در زمینه حمایت از مقاومت، آفریقای جنوبی از بسیاری از کشور‌های عربی بیشتر کار کرد که برای عرب‌ها جای تاسف دارد. در واقع آفریقای جنوبی کار بسیار بزرگی را رقم زد و سبب شد رژیم صهیونیستی به عنوان دولت تبعیض نژادی در جهان معرفی شود. اما موضع کشور‌های عربی تاسف‌بار بود و نشان داد که در زمینه حمایت از مقاومت با یکدیگر هم‌افزایی ندارند.
اشاره کردید که توافق سه مرحله‌ای انجام خواهد شد. در خصوص تبادل اسرا بیشتر بگویید. از اسیران فلسطینی آماری در اختیار دارید؟
10 هزار اسیر فلسطینی داریم. تعدادی مدت محکومیت‌شان بسیار بالاست و برخی به حبس ابد محکوم شده‌اند. در این خصوص قرار است در سه مرحله 1900 اسیر آزاد شوند. در بسیاری از کشورها حبس ابد حدود 25 سال است. اما در اسرائیل شخصی که محکوم به حبس ابد می‌شود تا آخر عمر باید در زندان بماند. البته در این بین برخی اسیران نیز هستند که اسرائیل حاضر نبود در قرارداد‌ها آن‌ها را آزاد کند.
اسیر سرشناسی هست که انتظار آزادی او را داشته باشیم؟
احتمالا در مرحله دوم آزادسازی اسرا شاهد چنین اتفاقی باشیم. اسرای مهم زیادی داریم مانند نائل البرغوثی، احمد سعدات و دبیرکل جبهه خلق برای آزادی فلسطین. آقای البرغوثی حدود 46 سال است که در زندان است. در سال 2011 در قرارداد شالیت چند ماهی آزاد شد. اما دوباره اسیر شد. رژیم صهیونیستی حاضر به آزادی برخی زندانیان مانند حسن سلامه نیست چراکه ایشان 48 بار به حبس ابد محکوم شده است.
اشاره کردید که جمهوری اسلامی ایران در کنار مقاومت بوده است. نقش ایران را در این خصوص به ویژه در 15 ماه اخیر چگونه می‌بینید و آینده این رویکرد را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
جمهوری اسلامی ایران تنها کشوری است که به صورت واقعی در دو سطح حکومتی و مردمی به فلسطین کمک کرده است. جمهوری اسلامی ایران بود که رژیم صهیونیستی را از ابتدا نامشروع دانست. نظر ایران همان نظر مردم فلسطین و نظر کشور‌های عربی اسلامی قبل از صلح کمپ دیوید 1979 است. قبل از این سال تمام عرب‌ها و مسلمانان رژیم صهیونیستی را غیرقانونی می‌دانستند. برخی کشور‌ها مانند اندونزی، مالزی و پاکستان هنوز این رژیم را مشروع نمی‌دانند. اما ایران از همان ابتدا قاطع ایستاد و اعلام کرد صلح با این رژیم را قبول ندارد. ایران از فلسطین به عنوان یک کشور عربی اسلامی که متعلق به تمام جهان اسلام نیز هست، حمایت می‌کند. ایران اعلام کرد که ما نباید با صلح به اسرائیل پاداش بدهیم. ایران اعلام کرد رژیم صهیونیستی باید از فلسطین خارج شود و فقط مردم فلسطین حق دارند که سرنوشت خود را از طریق یک همه‌پرسی مشخص کنند. نکته مهم این است که یکی از کار‌هایی که ایران انجام داد این بود که بستر و خاستگاهی را برای مقاومت ایجاد کرد و به نوعی به روند مقاومت مشروعیت بخشید و همزمان از مقاومت حمایت کرد. بعد از هفت اکتبر وانمود کردند که این مقاومت بوده که به رژیم صهیونیستی حمله کرده است در واقع شیطنت کردند. به عبارت دیگر آن‌ها می‌گویند مردم تحت اشغال فلسطین باید بله‌قربان‌گو باشند و ماجرا را وارونه جلوه می‌دهند و می‌گویند مردم فلسطین حتی حق ندارند از رژیم صهیونیستی شکایت کنند. در دنیا خیلی پیش آمده که علیه رژیم صهیونیستی شکایت شده است، اما با فشار‌های آمریکا این شکایت‌ها متوقف شد. آمریکا معادله دادن پول در برابر پس گرفتن شکایت را تحمیل کرد تا کسی نتواند از اسرائیل شکایت کند.
در واقع ما اکنون با وضعیت پیچیده‌ای مواجه هستیم و تنها نقطه تنفس ما و آن نقطه‌ای که به ما قدرت داده جمهوری اسلامی ایران است که با قاطعیت از مردم فلسطین حمایت کرد. مصوبات سازمان ملل متحد نیز مساله مقاومت در برابر اشغال را نهادینه کرده است. اما بجز جمهوری اسلامی ایران کشوری از این حق مردم فلسطین حمایت نمی‌کند. قدرت‌های بزرگ، چون در این زمینه کم آورده‌اند، تلاش می‌کنند ایران را مقصر جلوه دهند و اتهام می‌زنند که ایران از گروه‌های تروریستی حمایت می‌کند در حالی که واقعیت چیز دیگری است. ایران از سازمان‌های تروریستی حمایت نمی‌کند بلکه از مقاومت حمایت می‌کند و این آمریکاست که از تروریست حمایت می‌کند. حتی ترامپ و خانم کلینتون نیز گفتند آمریکا داعش را ایجاد کرد.
‌ایران، اما از مقاومت و مبارزات فلسطین علیه اشغالگران حمایت کرد. حتی جست‌وجوی گوگل و هوش مصنوعی نیز چنین پاسخی را به این پرسش‌ها می‌دهد. کاری که ایران کرد مساله‌ای ارزنده و مهم است. بدون مشروعیت بخشیدن ایران به مقاومت، ما اکنون در دنیا به عنوان گروه تروریستی شناخته می‌شدیم و به این شکل محکوم و سرکوب کردن ما به سادگی امکان‌پذیر بود. اما ایران در تمام سطوح از ما حمایت کرد و این حمایت ادامه دارد.
به عبارت دیگر تنها کشوری که به ما امکان زندگی داد جمهوری اسلامی ایران بود. در زندگی به ایران متکی و مدیون ایران هستیم. تنها کشوری که ما آزادانه به آن تردد و در آن زندگی می‌کنیم ایران است. تنها کشوری که از سازمان اطلاعات آن نمی‌ترسیم ایران است. برای نمونه من سه سال در حصر خانگی در اردن بودم. آنجا اجازه هیچ فعالیتی به من نمی‌دادند، حتی اجازه نمی‌دادند کار کرده و بتوانم امرار معاش کنم و بعد از سه سال مرا دوباره اخراج کردند.حماس در قطر و ترکیه دفتر دارد، اما فعالیت مقاومت ندارد و به کار‌هایی مانند سیاسی، فرهنگی و اجتماعی می‌پردازد.
تصاویر منتشر شده نشان می‌دهد که در غزه ویرانی عظیمی اتفاق افتاده است و صهیونیست‌ها عملاً سیاست زمین سوخته را در غزه اجرا کرده‌اند در این شرایط برنامه‌های گروه مقاومت برای بازسازی غزه چیست؟
قرار است در مرحله دوم و سوم توافق بازسازی غزه آغاز شود، اما مطمئن باشید که رژیم صهیونیستی تلاش می‌کند مانع بازسازی شود یا آن را محدود خواهد کرد. در این بین دو مولفه را باید مورد توجه قرار داد. ما وظیفه داریم وحدت در میان مردم و گروه‌های فلسطینی ایجاد شود سپس به رهبری یکپارچه با برنامه‌ای واحد نیاز داریم تا به این شکل روند بازسازی تسهیل شود. نکته دیگر این که بحث کشور‌های عربی نیز مطرح است که می‌توانند از طریق رساندن مصالح ساختمانی به غزه نقش بزرگی در بازسازی غزه ایفا کنند. کشور‌هایی مانند ترکیه، قطر و امارات می‌توانند در این زمینه کمک کنند و آن‌ها در این خصوص وعده نیز داده‌اند. البته همان طور که اشاره کردم در بعد داخلی ابتدا باید وحدت داشته باشیم و یک برنامه واحدی را ایجاد کنیم و سپس به بازسازی بپردازیم. در واقع مردم در فلسطین توانمندی زیادی دارند و می‌توانند بازسازی را انجام دهند، اما مساله مصالح ساختمانی مطرح است و اینکه رژیم صهیونیستی چقدر اجازه ورود مصالح ساختمانی را خواهد داد، بحث دیگری است.
البته در بعد اطلاع‌رسانی نیز باید فعالیت کرد. هیچ کس درباره نسل‌کشی در غزه صحبت نمی‌کند. 80 درصد خانه‌های نوار غزه از بین رفته است و 20 درصد باقیمانده نیز خسارت دیده است. انگار در نوار غزه زلزله چند ریشتری رخ داده است. تصاویر هوایی این مساله را اثبات می‌کند. اما دنیا در برابر این ویرانی ساکت است. ما در غزه با ویرانی کامل روبرو هستیم، اما رسانه‌های غربی از این ویرانی‌ها و عامل آن چیزی نمی‌گویند. در غزه 20 هزار کودک شهید شده‌اند. غربی‌ها سعی می‌کنند در رسانه‌های خود عامل این جنایت را مخفی کنند. به همین دلیل در کنار بازسازی باید عامل این جنایت را نیز نشان داد.
با توجه به اینکه خیلی اتفاقات افتاده و شمار زیادی از رهبران گروه‌های مقاومت جزو شهدا هستند، قطعا تغییراتی در بحث ساختار و تشکیلاتی در گروه‌های مقاومت شکل گرفته است. به این ترتیب مدیریت آینده غزه چگونه خواهد بود؟ و چه تغییرات و چالش‌هایی در این مسیر وجود دارد؟
درباره مدیریت غزه باید گفت در سطوح اجرایی تنها طرفی که می‌تواند این کار را انجام دهد خود مردم و اهالی غزه هستند. همان‌طور که قبلا نیز اشاره کردم هر کدام از خانواده‌های غزه دست کم یک نفر را در گروه‌های مقاومت دارند. البته درست است که ما برخی رهبران و فرماندهان خود را از دست دادیم، اما خوشبختانه از نیرو‌های جوان برخوردار هستیم. این افراد می‌توانند مساله بازسازی را مدیریت کنند. از ابتدای جنگ نیز همین مساله بود. ما شاهد بودیم که در 15 ماه گذشته این نیرو‌های جوان بودند که مسائل بهداشتی و امنیتی را در غزه اداره می‌کردند. برای نمونه در این مدت اگر بیمارستانی تخریب می‌شد، جوانان اجازه نمی‌دادند بحث بهداشت و درمان متوقف شود. اما محور اساسی این مدیریت اجرایی وحدت است. ابتدا باید وحدت و هم‌افزایی داشته باشیم تا بتوانیم غزه را اداره کنیم.
 در این بین عده‌ای مانند غرب در حال تحمیل فشار هستند که حماس بر غزه حکومت نکند. درباره طرح این مسائل باید بگویم حماس اصلاً حکومت بر نوار غزه را نمی‌خواهد و به دنبال آن نیست. در این بین اگر بخواهیم این کار را انجام بدهیم نیز نظرمان این است که دولتی تکنوکرات می‌تواند روی کار بیاید و براساس شایسته‌سالاری عمل کرده و مدیریت غزه را انجام دهد.
در این بین مساله ورود کالا و مصالح ساختمانی به غزه نیز مهم است. این مساله نیازمند طرف‌های عربی و خارجی نیز هست که باید کمک کنند تا این موارد برای بازسازی وارد غزه شود. البته در این زمینه می‌توان از کمک سندیکا‌ها و انجمن‌های خیریه که به گروه خاصی وابسته نیستند نیز استفاده کرد. به عبارت دیگر این نهاد‌ها همراه برخی کشور‌های عربی مانند اردن، مصر و برخی دیگر از نهاد‌های بین‌المللی مانند سازمان جهانی بهداشت به کمک غزه بیایند و این مسائل را حل کنند. به این ترتیب این مشکلات همه قابل حل است، اما همان‌طور که اشاره کردم این مهم نیازمند وحدت واقعی در فلسطین و حمایت کشور‌های عربی و اسلامی از مردم فلسطین است.
به عنوان آخرین پرسش، پیام شما به مردم فلسطین و جامعه بین‌الملل چیست؟
ما به عنوان مردم فلسطین وارد جنگی غیرعادی و محال شده‌ایم، آن‌هم نه فقط برای دفاع از فلسطین بلکه برای دفاع از تمام منطقه. می‌دانید که رژیم صهیونیستی فقط ویترین پروژه صهیونیست نیست و ویترین و پرچمدار غرب در منطقه نیز محسوب می‌شود. این مساله در جنگ اخیر کاملاً آشکار شد و همه متوجه شدند که اسرائیل عامل اجرای پروژه‌های غرب در منطقه است. به همین دلیل باید با هم متحد شویم. به عنوان امت باید در برابر پروژه‌های غربی و صهیونیستی بایستیم. اما متاسفانه امت ما همچنان سرگردان است و راه را پیدا نکرده. متاسفانه رهبران و حاکمان امت هنوز از همه این جنگ‌ها درس نگرفته‌اند و همچنان به پروژه‌های غربی و تقویت رژیم صهیونیستی کمک می‌کنند. از این کشور‌ها می‌خواهیم در برابر پروژه‌های رژیم صهیونیستی بایستند، همان‌طور که مردم فلسطین سال‌هاست در برابر این پروژه‌های صهیونیستی و غربی ایستاده‌اند.
متاسفانه اکنون این کشور‌ها فقط منافع غرب را تامین می‌کنند. تمام تلاش غرب و رژیم صهیونیستی این است که کشور‌های منطقه را به نفع رژیم صهیونیستی ضعیف نگه دارند. لبنان، سوریه، عراق و حتی ترکیه را می‌خواهند ضعیف نگه دارند. به همین دلیل ترکیه از قدرت گرفتن اسرائیل نگران است و اسرائیل متوجه این مساله شده است؛ بنابراین پروژه صهیونیستی-آمریکایی یک پروژه خطرناک برای تمام امت و بشریت محسوب می‌شود. ما باید این مساله را کاملاً درک کنیم که غرب فقط به فکر تامین منافع خود و رژیم صهیونیستی است. به همین دلیل ما باید وحدت خود را حفظ کنیم و هم‌افزایی داشته باشیم. وحدت کلید مقابله برای در هم کوبیدن نفوذ رژیم صهیونیستی و آمریکا در منطقه است. لازم به یادآوری است که ما اکنون ناچار نیستیم که فقط به آمریکا اتکا کنیم، چون قدرت‌های نوظهوری مانند چین، هند، روسیه و آمریکای جنوبی نیز توانمندی‌های زیادی دارند. در واقع می‌توانیم با این کشور‌ها نیز همکاری کرده تا بتوانیم منافع خود را تامین کنیم. در این بین برخی کشور‌های عربی از اسلام سیاسی می‌ترسند. این درحالی است که اصطلاح اسلام سیاسی اشتباه است. اسلام دینی است برای همه جوانب زندگی ما. حاکمان این کشورها، چون از اسلام سیاسی می‌ترسند با رژیم صهیونیستی علیه غزه و اسلام سیاسی همکاری می‌کنند. اما این رویکرد به نفع اعراب و مسلمانان نیست و به نفع رژیم صهیونیستی و حامیان غربی آن‌هاست. ما باید درس بگیریم از نقشی که آفریقای جنوبی و برخی نهاد‌های بین‌المللی ایفا کردند و بیاییم در برابر پروژه‌های غربی و صهیونیستی با یکدیگر متحد شده و هم‌افزایی داشته باشیم.