پیام خوزستان - برترین ها / به تازگی بریده‌های گفتگوی اکبر عبدی با محسن کیایی در برنامه 1001 شبکه نسیم در شبکه‌های اجتماعی وایرال شده. او خاطره تعریف می‌کند و البته گلایه‌هایش را هم با همان لحن طنز خود مطرح می‌کند. مثلا می‌گوید که آقاخانی او را از پروژه «نون خ» کنار گذاشته و البته که اکبر عبدی این چندسال را بیشتر با همین گلایه‌ها به یاد می‌آوریم. در این مطلب به سراغ وجوه مختلف مسیر هنری اکبر عبدی طی تمام این سال‌ها می‌رویم. با ما همراه باشید.
بازیگری که دوست داریم اینجوری به یاد آوریم 
زندگی هنری اکبر طی این سال‌ها به دو بُعد تقسیم شده. او در ابتدای دهه 60 و با بازی در آثاری که منحصرا برای ژانر کودک تولید می‌شد، اسم و رسمی برای خود دست و پا کرد و بعدتر مثلا با حضور در فیلم‌های درخشانی نظیر "اجاره‌نشین‌ها"، "دزد عروسک‌ها" و "مادر" توانست طیف بازی خود را گسترش دهد.

اکبر عبدیِ دهه هفتاد در جایگاهی ایستاده بود که می‌توان برای عطاران دهه 90 تصور کرد. حضورش در هر فیلمی می‌توانست گیشه را تضمین کند. او با شاه‌نقشی که میرباقری در "آدم برفی" برایش نوشت، اوج دوره کاری خود را در سینما رقم زد و البته کاش هیچ‌وقت سطح خود را به چیزی که امروز هست تقلیل نمی‌داد. 

عبدی نخستین بازیگر سینمای ایران (پساانقلاب) بود که ریسک حضور در نقش زن را پذیرفت و در فیلم‌های «خوابم میاد» و «آدم برفی» با حضور در نقش زن توانست بسیار کنجکاوی برانگیز و حتی جنجالی شود. او وجود بارها نامزدی در فجر، تنها دو بار برای «مادر» و «خوابم میاد» سیمرغ فجر ار تصاحب کرد، البته که متر و معیار هنرمند به تعداد سیمرغ‌هایش نیست که اگر بود کارنامه عبدی از تاریخ جشنواره بالاتر می‌ایستد.

این اکبر عبدی را دوست نداریم
کارنامه بازیگری اکبر عبدی مسیری پر فراز و نشیب را نشان می‌دهد که درخشان‌ترین دوره آن به سال‌های دهه 60 و 70 و کم‌فروغ‌ترین آن دهه 90 شمسی است که خبری از آن آقای بازیگر بالفطره نیست، این رسم دنیای بازیگری است که عمر ستاره‌های سینما، طولانی نیست و در سینمای ایران، این بی‌وفایی به ستا‌ره‌ها و از چشم مردم افتادن به وفور دیده می شود و از این نظر اکبر عبدی پدیده یکتا و عجیبی نیست. 
اما خب نکته ناراحت‌کننده‌تر ماجرا اینجاست که او را حالا علاقه دارد با گلایه‌هایش از عالم و آدم دیده شود. مثلا از شریفی‌‍‌نیا به خاطر دستمزد اخراجی‌ها شکایت دارد یا بدهی 20ساله مسعود فراستی به یاد آورد. البته که درباره شریفی‌نیا و فراستی هم صحبت زیاد است که در این مقال نمی‌گنجد. به هر حال عبدیِ دو دهه اخیر، سینمایش را با بازی در سیری از آثار شانه تخم مرغی گره زد و البته که شاید درد نان هم باشد اما اگر به این خاطر به او حق بدهیم ، نمی‌توانیم اظهارنظرهای مکررش درباره قراردادهای مالی را چندان بپذیریم. او ترجیح داده سمتی بایستد که اندازه کارکتری هنری‌اش نیست و مثل بازیگری چون علی صادقی که با حضور در چند کار عطاران دیده شده خود را به نمایش بگذارد.

در واقع بنظر می‌رسد که عبدی تنها کسی‌ست که می‌تواند ناجی خود باشد. او دهه‌ها با خلق لحظات درخشان روی پرده سینما برای مردم خاطره‌سازی کرده و اگر که لقب "آکتور ابدی سینمای ایران" را هم به او بدهیم، بی‌راه نگفتیم ولی خب از این که او برای ادامه درخشش تلاشی هم نمی‌کند گله‌مندیم.