بزرگنمايي:

پیام خوزستان - برترین ها / صفحه اینستاگرامی اسکرین‌لاین نیوز با انتشار یک متن از عملکرد ضعیف مهران مدیری در ساخت سریال «قهوه پدری» انتقاد کرد.
اسکرین‌لاین نیوز نوشت:سریال «قهوه پدری» چند روز دیگر به پایان می‌رسد، اما نه با شکوه، نه با خاطره‌ای ماندگار، بلکه چون قهوه‌ای بی‌رنگ و بی‌عطر که در فنجان فراموشی ته‌نشین شده است. این سریال نه‌تنها یک شکست ساده در کارنامه مهران مدیری نیست، بلکه گواهی بر زوال خلاقیت، سقوط استانداردها و بیگانگی او با دنیای امروز طنز است.
بزرگ‌ترین فاجعه‌ی «قهوه پدری» بدون شک فیلمنامه‌ای ضعیف، بی‌رمق و خالی از ایده‌های تازه است. نه شخصیت‌پردازی درست و حسابی دارد، نه روایت منسجم، و نه حتی یک موقعیت کمیک که بتواند بیننده را جذب کند. داستان به طرز عجیبی سطحی و بی‌هدف جلو می‌رود، انگار نویسندگان تنها برای پر کردن دقایق سریال، دیالوگ‌هایی را کنار هم چیده‌اند.
«قهوه پدری» بیشتر از آنکه یک سریال کمدی باشد، یک درس عبرت است که نشان می‌دهد چگونه یک هنرمند می‌تواند از طنز هوشمندانه و تاثیرگذار به تولید محتوایی بی‌مایه و سردرگم برسد.
شوخی‌های این سریال هیچ نشانی از خلاقیت ندارند. گویی از دهه‌ی 80 بیرون آمده‌اند، اما نه آن شوخی‌های تیزهوشانه و ماندگار، بلکه همان کلیشه‌های نخ‌نما که حتی تماشای آن‌ها حس خستگی ایجاد می‌کند. دیالوگ‌هایی که قرار بود خنده‌دار باشند، بیشتر شبیه جوک‌های قدیمی و فراموش‌شده‌ی شبکه‌های اجتماعی هستند.
دیالوگ‌های خشک، اجراهای اغراق‌شده و بی‌حسی آشکار در تمام بازیگران، نشان می‌دهد که حتی خود آن‌ها هم از کار در این پروژه چندان راضی نیستند. به نظر می‌رسد که این بازیگران فقط آمده‌اند تا نامشان در تیتراژ باشد، نه اینکه نقشی را به درستی ایفا کنند.

مشکل از آنجا ناشی می‌شود که مدیری حتی زحمت کارگردانی درست را هم به خود نداده است. شخصیت‌ها در این سریال به معنای واقعی کلمه رها شده‌اند. نه ریتم درستی در بازی‌ها وجود دارد، نه ضرباهنگی که لحظات کمیک را تقویت کند. نتیجه؟ سکانس‌هایی سرد و بی‌روح که فقط یکدیگر را دنبال می‌کنند، بدون هیچ تاثیر یا جذابیتی.
«قهوه پدری» شاید مهم‌ترین زنگ خطر برای مدیری باشد. اگر او متوجه این سقوط نشود و همچنان به ساخت آثاری در این سطح ادامه دهد، دیگر نامش به عنوان یک طنزپرداز بزرگ در ذهن‌ها باقی نخواهد ماند.
این سریال نه پایان باشکوهی دارد، نه دلیلی برای یادآوری. فقط یک صفحه‌ی محو در کارنامه‌ای که روزگاری درخشان بود. و شاید این بزرگ‌ترین تراژدی برای یک هنرمند باشد: اینکه روزی مردم، او را فقط با آثار گذشته‌اش به یاد بیاورند، نه با آنچه که امروز خلق می‌کند